Ο ΚΑΝΩΝ ΛΣΤ’ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΛΑΟΔΙΚΕΙΑΣ

Ο ΚΑΝΩΝ ΛΣΤ’

ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΛΑΟΔΙΚΕΙΑΣ

 ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:http://thematorthodoxtheolog.blogspot.com/2011/02/blog-post.html

        Θα περάσουμε σε ένα καυτό θέμα , το οποίο πολλάκις έχει απασχολήσει  και μπερδέψει πολλούς εξ’υμών,  εξαιτίας της ερμηνευτικής δυσκολίας της λέξηςΜαθηματικά.

 Η λέξη «Μαθηματικά» εμπεριέχεται μέσα στο Κανόνα ΛΣΤ΄ της Λαοδικείας χωρίς κάποια άλλη εξήγηση του όρου, έχονταςως αποτέλεσμα πολλοί που τον διαβάζουν να νομίζουν ότι εννοεί εκεί τα απλά Μαθηματικά.Αυτομάτως διερωτώνται : Καταδίκασε η Εκκλησία με τον κανόνα αυτόν τα Μαθηματικά;

 Εκ’ πρώτης όψεως δίνεται αυτή η εντύπωση. Βασική αρχή όμως , σε κάθε επιστήμη είναι το να μάθει κάποιος τι εννοεί ο συγγραφέας-νομοθέτης του Κανόνα με τη λέξη «Μαθηματικά» και όχι τι θα ήθελε ο καθένας μας να εννοεί , είτε λόγω σκοπιμότητος  είτε λόγω άγνοιας.

 Κάθε Κανόνας λοιπόν ερμηνεύεται δια των Κανονολόγων. Αυτοί μας επεξηγούν τι σημαίνουν οι όροι του, όπως ακριβώς στη Νομική Επιστήμη, η κάθε διάταξη- Νόμος, ερμηνεύεται με βάση τους Νομικούς και όχι όπως (ίσως) εσφαλμένα τον/την καταλαβαίνουμε εμείς.

 Ας δούμε λοιπόν πρώτα τον Κανόνα , και έπειτα την ερμηνεία των όρων του (Επαοιδοί ,Μαθηματικούς)από τους Βυζαντινούς καθώς και τους Υστεροβυζαντινούς Κανονολόγους.

 Ο Κανών λστ΄   της Συνόδου της Λαοδικείας : «Ότι ου δεί ιερατικούς η κληρικούς μάγους η επαοιδούς, είναι η μαθηματικούς, η αστρολόγους, η ποιείν τα λεγόμενα φυλακτήρια, άτινά εστι δεσμωτήρια των ψυχών αυτών. Τους δε φορούντας, ρίπτεσθαι εκ της εκκλησίας εκελεύσαμεν». 

   Ερμηνεία : 1.Ματθαίος Βλαστάρης,

Σύνταγμα κατά στοιχείον, στοιχείο Μ, κεφ. 1

       Περί επαοιδών.

 Επαοιδοί δε, οι γόεις, οι δι' επωδών τους δαίμο­νας εφελκόμενοι προς τα οικεία θελήματα, και θηρία καταδεσμούντες και ερπετά προς το μη λυμήνασθαι το κτήνος τυχόν, εζω που νυκτός αύλιζομενον άλλα και όφεις έτεροι καταγοητεύουσιν, ους περ δη και μεταχειριζόμενοι, άδηκτοι εξ αυτών και απαθείς κακών διαμένουσα

      Περί μαθηματικών.

 Μαθηματικοί δε, οι τα ουράνια σώματα δοξάζοντες έχειν την του παντός κυριότητα, και κατά την κίνησιν τούτων διοικείσθαι τα καθ’ημάς. Τα δε της μαθηματικής επιστήμης εις δύο ταύτα διήρηται, αστρονομίαν και αστρολογίαν και η μεν και τοις αγίοις αυτοίς συγκεχώρηται, άτε την των ουρανίων απάντων διδάσκουσα θέσιν τε και κίνησιν και την εύτακτον αύθις αυτών συμπλοκήν και διάστασιν, η δε αστρολογίαν, τουτέστιν η εκείθεν προμάντευσις, και μέλλον γνωρίζουσα, ουδαμού τοις πατράσιν εκδέδοται, άτε τους απλούστερους γενέσει τε και ειμαρμένη προσέχειν καταναγκάζουσα· και αστρολόγοι , οι συνεργεία δαιμόνων μαντευόμενοι δι’αστέρων και οία θεοίς τούτοις προσέχοντες.Τέσσαρα δε  εισι τα  λεγόμενα μαθηματικά βιβλία , αριθμητική, μουσική, γεωμετρία, και αστρονομία. Ου ταύτα τοίνυν ο κανών αναγινώσκειν απείργει, αλλά το περιέργως αυτοίς κεχρήσθαι και ταις των ουρανίων κινήσεσι πειστεύεινσυμπεριφέρεσθαι τα ημέτερα, και τινα των εσομένων οίεσθαι προγινώσκειν, ως εξ ανάγκης συμβησομένων παρά την τοιάνδε κίνησιν των αστέρων.

 Σχόλια κατανόησης : Τέσσερα είναι τα λεγόμενα Μαθηματικά βιβλία (αριθμητική, μουσική, γεωμετρία, και αστρονομία). Δεν καταδικάζει αυτά ο Κανόνας μας λέει κανονολόγος, αλλά«το περιέργως αυτοίς κεχρήσθαι και ταις των ουρανίων κινήσεσι πειστεύειν».

 Την ίδια εποχή που εκδόθηκε το Πηδάλιο, εκδόθηκε και ένα άλλο σύγγραμμα παρόμοιο με αυτό, ονόματι «Κανονικόν» υπό του Χριστοφόρου Προδρομίτου.

Ας δούμε όμως, όχι μόνον το πως ερμηνεύει τον Κανόνα της Λαοδικείας, αλλά τι στοιχεία παραθέτει περί της Αστρολογίας και της διακρίσεώς της μεταξύ Μαθηματικών και Αστρονομίας.

   Ερμηνεία : 2. Χριστόφορος Προδρομίτης.

 «Ονομάζει δε ο κανών το τοιούτον ατόπημα ειδωλολατρικόν, καθότι ο πονηρός απάγων αυτούς επικαλείσθαι τον Χριστόν, βούλεται κατά μικρόν και λεληθότως εις ειδωλολατρίαν εκκυλίσαι.

Το κβ΄ κεφάλαιον του λθ΄ του εξηκοστού βιβλίου των Βασιλικών ταύτα διέξεισιν «Η μεν γεωμετρική δημοσία διδάσκεται, η δε μαθηματική κατακρίνεται.

Και ο παλαιός φησι, μαθηματικήν ειπέ την αστρολογίαν» (παρά βαλσαμώνι, Αποκρίσει κζ΄ ),ήτις και απόπτυστος λογίζεται, η επειδή δια των άλλων ειδών της μαθηματικής και γεωμετρίας προχωρεί τις και εις την λεγομένην αστρολογίαν, δια τούτο ανέφερεν ο κανών και την μαθηματικήν αστρολογίαν δε η γενεθλιαλογία (Βαρίνος).Όρα και Γρηγορίου Θεολόγου , Εις τα Φώτα, εν Γραικολατίνω, σελ,626, περί ταύτης.

 Ου μόνον παρά χριστιανοίς αλλά και παρά τοις εθνικοίς μισητόν εχρημάτισε το των αστρολόγων φύλον, διο και εξόριστοι εγένοντο από ώμης, καθώς μαρτυρεί Δίων (βιβλ.μθ΄ ) και ο Τάκιτος (βιβλ.Ιζ΄ ). Βλέπε και Βλάσταριν, εν τω Μ΄,ΚΕΦ.Α΄. εις δύω είδη διαιρούντα την περί τους αστέρας πραγματείαν. Εις αστρονομίαν, εις ην οι δαίμονες συνήργουν. Όρα και Ιερεμίαν (ι΄.2).Οι γαρ τοιούτοι συμπεριφέρεσθαι επίστευον τα ημέτερα τοις των ουρανίων κινήσεσι και δι’αυτών προγινώσκεσθαί τινα ως αναγκαίως συμβησόμενα. Τούτω δη τω κανόνι υπόκεινται και οι τα φαντασιώδη προγνωστικά των καλανδαρίων μετά πάσης αναγινώσκοντες της προθυμίας.Οι δε αστρονόμοι ουκ απόβλητοι.Όρα και Ζωναράν και Συμεών Θεσσαλονίκης, σελ.35  7,27».

Σχόλια κατανόησης :Καταλαβαίνουμε από τα σχόλιά του πως,η αστρολογία κάνει τον άνθρωπο να επικαλείται τον πονηρό και όχι τον Χριστό.

Στο δεύτερο σχόλιό του μας λέει ότι διδάσκεται δημόσια η γεωμετρική, ενώ η μαθηματική όχι. Μαθηματική, όμως, εννοεί εδώ την Αστρολογία που χρησιμοποιεί και τα Μαθηματικά«δια τούτο ανέφερεν ο κανών και την μαθηματικήν αστρολογίαν»  σύμφωνα με τον Βαλσαμώνα και όχι τα κοινά Μαθηματικά.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει και το τρίτο σχόλιό του.Εδώ μας λέει ότι ήταν μισητή ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΘΝΙΚΟΥΣ (Ρώμη) η Αστρολογία, αφού μας παραθέτει τις μαρτυρίες του Δίωνος του Ιστορικού και του Τάκιτου όπου εξορίζονταν οι Αστρολόγοι.

Οι αστρονόμοι όμως δεν είναι απόβλητοι.

Κατά την πάροδο των αιώνων διαχωρίζεται η έννοια της Αστρονομίας, ως καθ’αυτό ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ επιτρεπομένης της σπουδής αυτής ακόμη και σε Κληρικούς, από της Αστρολογίας θεωρουμένης ως μαντείας (κατά την υπό του Ζωναρα –Σ.Γ.204-205) και του Ματθαίου Βλάσταρη, Σύνταγμα Μ ,α΄  (ΛΣΤ 359) διδομένη ορθήν ερμηνείαν εις τον κανόνα λστ΄ Λαοδικείας.

ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ   www.egolpion.com

7  ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ  2011

Read more:http://www.egolpion.net/lst_kanonas.el.aspx#ixzz2jnBzDEvF

ΑΘΕΪΣΜΟΣ Ή ΑΝΤΙ-ΘΕΪΣΜΟΣ;

ΑΘΕΪΣΜΟΣ Ή ΑΝΤΙ-ΘΕΪΣΜΟΣ;

του Αρχιμανδρίτου  Κυρίλλου Κωστοπούλου

 Ιεροκήρυκος  Ι. Μ. Πατρών - Δρ Θεολογίας

Ο αιώνας που διανύουμε είναι εντελώς διαφορετικός από τους δύο προηγούμενους αιώνες ως προς το φαινόμενο της αθεΐας.

Ο σημερινός άνθρωπος ξεπέρασε την αθεΐα του Διαφωτισμού και της λογικής υπεροχής και εισήλθε στον χώρο της αθεΐας του τρόμου και της απελπισίας. Με κάθε τι το οποίον σκέπτεται, εκφράζει και πράττει, αποδεικνύει ότι έχει φθάσει στον έσχατο παραλογισμό και την απογύμνωση από κάθε, έστω, προσωπείο. Έτσι και ο αθεϊσμός του έγινε πιο περίπλοκος και πιο ά-λογος.

Τους προηγούμενους αιώνες ο κόσμος αποτελούσε αντικείμενο θαυμασμού και επιστεύετο ότι δεν είχε ανάγκη ενός Θεού Δημιουργού, αφού εγγενείς δυνάμεις τον καθιστούσαν καλό και δημιουργικό.

Στον αιώνα μας ο κόσμος θεωρείται κακός, παράλογος και "αναχρονιστικός" και άρα, για να υπάρχη τέτοιος κόσμος, δεν υπάρχει Θεός. Ο παλαιός ορθολογισμός κλονίσθηκε από την σύγχρονη, χωρίς Θεό, επιστημονική σκέψη και κυρίως από την ίδια την ά-λογη ζωή. Αυτή η τελευταία είναι η πιο φοβερή αιτία εμφανίσεως της αθεΐας. Είναι η γέννηση της αθεΐας στην καθημερινή πρακτική. Είναι αθεΐα "εν τη πράξει". Ο D. Bonhoeffer αποφαίνεται: «Η θρησκεία είναι οπισθοδρόμηση που αγνοεί τον κόσμο και την ιστορία, είναι ατομισμός, που αντιτίθεται στην κοινωνικότητα και την κοινότητα,  είναι μερικότητα, που αντιτίθεται στην ολότητα της ζωής»1.

Η θεωρητική, όσο και η πρακτική αθεΐα, είναι αποτέλεσμα της πίστεως του ανθρώπου ότι είναι παντοδύναμος. Σήμερα μάλιστα με την τεχνολογική ανάπτυξη και την επιβολή της επί των φυσικών δυνάμεων ενισχύθηκε η ιδέα ότι η αθεΐα είναι ικανή για όλα, χωρίς να έχη ανάγκη άλλης δυνάμεως.

Τοιουτοτρόπως, ημπορούμε να ισχυρισθούμε ότι έχουμε την ύπαρξη δύο μοφών αθεΐας. Η πρώτη είναι αποτέλεσμα της λογικής δυνάμεως και άρα της μη υπάρξεως Θεού Δημιουργού. Έχομε, επομένως, την αισιόδοξη αθεΐα. Η δεύτερη μορφή είναι η Νιτσεϊκή αθεΐα, η οποία κηρύσσει ότι «ο Θεός είναι νεκρός» και βυθίζει τον άνθρωπο στην απόγνωση και την απελπισία. Αυτήν την απελπισία εκφράζει ο Nietzsche,  όταν λέγη: «Έχει φύγει ο δήμιος - Θεός μου. Όχι! Έλα πίσω. Μ' όλα σου τα βασανιστήρια! Ω! γύρνα πίσω, στον τελευταίο απ' όλους τους μοναχικούς. Όλα τα ποτάμια από τα δάκρυά μου, κυλούν κατά σένα: Κι η στερνή φλόγα της καρδιάς μου, κυλά κατά σένα! Ω! γύρνα πίσω. Άγνωστε μου Θεέ! Πόνε μου! Στερνή μου ευτυχία!»2.

Το ξέσπασμα αυτό του Nietzsche μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι συνεπής αθεΐα δεν υπάρχει. Τούτο γίνεται αρκούντως αντιληπτό από την μελέτη της ανθρώπινης κοινωνίας κυρίως στην σημερινή Αμερική και εν πολλοίς στην σημερινή Ευρώπη. Ο σύγχρονος Ευρωπαίος περισσότερο κλείνει προς μία νέα ειδωλολατρεία, παρά προς μία συνεπή και ενσυνείδητη αθεΐα.

Τούτο γίνεται φανερό από το γεγονός ότι ακόμη και την στιγμή, κατά την οποία ο σύγχρονος υπερφίαλος άνθρωπος αρνείται την ύπαρξη του Θεού, αισθάνεται μέσα του την ανάγκη του "θείου". Αυτή την ανάγκη δεν έχει την δυνατότητα να την υπερνικήση και να την ξεπεράση.

Η Ψυχολογία του Βάθους έχει αποδείξει ότι όσο πιο μαχητικός είναι ένας άθεος στην υποστήριξη των αντιλήψεών του περί μη υπάρξεως του Θεού, τόσο πιο έντονα προβάλλει τον θρησκευτικό του προβληματισμό, ο οποίος προέρχεται από την απωθημένη βαθιά στο ασυνείδητο πίστη του.       

Ο καθηγητής Ιω. Κορναράκης γράφει χαρακτηριστικά: «Ο αθεϊστικός αγώνας δεν εκφράζει αυτό που πράγματι πιστεύει ο άθεος, αλλά κατά βάθος εκφράζει τον δραματικό του διάλογο με τον "άγνωστο" Θεό»3. Ο δε Αμερικανός ψυχολόγος Ε. Watterhouse υποστηρίζει τα εξης: «Ως επί το πλείστον οι αντιδραστικοί άθεοι και αγνωστικισταί είναι παραδείγματα μιας διαδικασίας επιστροφής εις τον Θεόν, η οποία κατέστη συγκεχυμένη ήδη κατά την εκκόλαψιν»4.

Η ύπαρξη του Θεού και της θείας αγάπης και ευσπλαχνίας ενυπάρχουν a priori σ’ όλες τις ανθρώπινες καρδιές και σε κάθε στάση της ανθρώπινης καθημερινής ζωής. Όμως, αντί να αποδεχθή ο άνθρωπος την υπαρξιακή του αυτή κατάσταση, προβαίνει στην θεοποίηση του κόσμου, του ανθρώπου, της κοινωνίας, της πολιτικής, της αφηρημένης δικαιοσύνης, της κοινωνικής ζωής και δομής, των καταναλωτικών αγαθών, και αυτής της κομματικής ενίοτε τοποθετήσεώς του. Την νέα αυτή ειδωλολατρεία ο σημερινός άνθρωπος την δικαιολογεί με παντοία επιχειρήματα, επιστημονικά, ηθικά, κοινωνικά.

Επομένως, αβίαστα ημπορεί κανείς να αποφανθή ότι στην ουσία δεν έχομε αθεϊσμό, αλλά μάλλον αντι-θεϊσμό.

Ο αντι-θεϊσμός αυτός σχετίζεται με τις διαστρεβλωμένες και παραποιημένες μορφές γνώσεως του Θεού, κυρίως δε με την αντιβιβλική και αντιπατερική διδασκαλία των Ρωμαιοκαθολικών και Προτεσταντών. Η αντικειμενοποίηση και οι περιοριστικές έννοιες περί θεού μετέτρεψαν τον Θεό σε αντικείμενο και ο άνθρωπος Του αποδίδει ό,τι αποδίδει στον κόσμο των αντι-κειμένων.

Η ορθόδοξος πορεία προς την αποδοχή της υπάρξεως του Θεού είναι πορεία - τρόπος ζωής και όχι σκέψεως και λογικής. Είναι βιωματική εν ταπεινώσει σχέση και αποδοχή και όχι εγωϊστική και ορθολογιστική κατανόηση. «Μακάριος ο πάσης ελπίδος των κατά τόν κόσμον τούτον εαυτόν αποστήσας, καί μόνην έχων εαυτού ελπίδα τόν Θεόν»5.

Υποσημειώσεις

1.Versuchung, Μόναχο 1953, σελ. 40.

2.Τάδε έφη Ζαρατούστρα, Παγκόσμια Λογοτεχνία 1983, σελ. 275.

3.Ψυχολογία και Πνευματική ζωή, Θεσ/νίκη 1976, σελ. 118.

4.Psychology and Pastoral Work, London 1954, σελ. 145.

5.Μ. Βασιλείου, PG 30, 549C-D.

Αναδημοσίευση από ταΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον    www.egolpion.com

6  ΙΟΥΛΙΟΥ  2011

Read more:http://www.egolpion.net/anti8eismos.el.aspx#ixzz2jn49uGyf

Ο ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ… ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑΣ

Ο ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ…

ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

 ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑΣ

(ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ)

 Παντελής Καλαϊτζίδης*

II

     Πράγματι, το κίνητρο τού Ιούδα, προκειμένου να προδώσει το Χρι­στό, φαίνεται να μην ήταν μόνο τα χρήματα, τα τριάκοντα αργύρια, που δεν αντιπροσώπευαν εξάλλου σημαντικό χρηματικό ποσό. Τα ευαγγελι­κά κείμενα, η πατερική ερμηνευτική και η υμνολογία της Μ. Πέμπτης έχουν βεβαίως συγκρατήσει και υπογραμμίσει αυτό το στοιχείο, αλλά τα τριάκοντα αργύρια ήταν κατά κάποιο τρόπο η αφορμή ή η κατάληξη μιαςμακράς εσωτερικής πορείας αμφισβήτησηςκαι απόρριψηςεκ μέ­ρους του Ιούδα τού μεσσιανικού προτύπου που ενσάρκωσε ο Διδάσκα­λός του ή ακόμη η επισφράγιση, η εγγύηση της συμφωνίας που συνήψε με τους αρχιερείς. Όσο μάλιστα ο Ιούδας ήταν μαζί με τον Ιησού και μετείχε της κοινότητας των δώδεκα μαθητών, κρατούσε τοταμείο της ομάδας(7α). 13,29 πρβλ. Ιω.12,6), ενώ έδειχνε ιδιαίτεροζήλο στην απο­φυγή κάθε περιττής κατά τη γνώμη του σπατάλης, όπως στην περίπτωση της Μαρίας, της αδελφής του Λαζάρου, που άλειψε τα πόδια τού Ιησού με το πιο ακριβό μύρο (Ιω. 12,3-5- πρβλ. Μθ. 26,6-9 και Λκ. 14,3-5).Αν λοιπόν θελήσουμε να αναζητήσουμε το βαθύτερο κίνητρο της προδοσίας, τότε δεν θα οδηγηθούμε μόνο στη διαπιστωμένηφιλαργυρίατου Ιούδα, αλλά θα χρειαστεί ακόμη να ερευνήσουμε τησχέση του με το κί­νημα των Ζηλωτών.

Οι ερμηνευτές και οι ιστορικοί των χρόνων της Καινής Διαθήκης εί­ναι ομόφωνοι στο ότιο Ιούδας διατηρούσε στενές σχέσεις με το κίνημα αυτόκαι μάλιστα κύρια αίτια της προδοσίας του μοιάζει να ήταν η πι­κρία και η απογοήτευσή του από τηδιάψευση του μεσσιανικού του ορά­ματος, από την άρνηση δηλαδή τού Μεσσία Χριστού να ταυτίσει το έργο και την αποστολή Του με την αποτίναξη του ρωμαϊκού ζυγού, με την απελευθέρωσηκαιεθνική αποκατάσταση των Ιουδαίων στην Παλαιστί­νη. Την εποχή του Ιησού ακριβώς το κίνημα των Ζηλωτών ενσάρκωνε τη ριζοσπαστική αμφισβήτηση της ρωμαϊκής κυριαρχίας και εξέφραζε τα όνειρα εθνικής και πολιτικής ανεξαρτησίας των Ιουδαίων.

Η αμφισβήτηση όμως αυτή στηριζόταν αφενός στην ιουδαϊκή μεσ­σιανική αναμονή και αφετέρου σε μια πολιτική θεολογία θεοκρατικού περιεχομένου.Υποστήριζαν λοιπόν οι Ζηλωτές την άποψη ότι εφόσον ο Θεός είναι ο μόνος κύριος και κυβερνήτης τού λαού του, απαγορεύεται κάθε μορφής αναγνώριση της κυριαρχίας τού Καίσαρα στην Παλαιστί­νη, όπωςη καταβολή του φόρουστη Ρώμη. Γι' αυτό και θεωρούσανθρησκευτικό τους καθήκοννα εμποδίσουν το λαό απ' την καταβολή τού καθορισμένου φόρου, ήταν δε έτοιμοι για εξέγερση και πόλεμο με τη Ρώ­μη αν η τελευταία επέμενε στην υποδούλωση τού λαού τού Θεού. Μια τέτοια εξέγερση καταγράφεται ήδη το 6 μ.Χ., οταν οΙούδας ο Γαυλωνίτηςή Γαλιλαίος, με αφορμή την απογραφή τού Κυρηνίου, ξεσήκωσε το λαό ενάντια στη ρωμαϊκή εξουσία. Η γενική απογραφή θεωρήθηκε ση­μείο αναγνώρισης της ρωμαϊκής εξουσίας και της κυριαρχίας του Καί­σαρα επί τού Θεού και του λαού του. Η εξέγερση τελικά κατεστάλη, ο Ιούδας Γαλιλαίος φονεύθηκε και οι οπαδοί του διασκορπίστηκαν (βλ. Πράξ. 5,37), ενώ οι σφοδρότερες αντιρωμαϊκές εξεγέρσεις, με ενεργό συμμετοχή των Ζηλωτών και άλλων αντιστασιακών ομάδων (Σικάριοι), θα λάβουν χώρα το 66-73 μ.Χ. (ιουδαϊκός πόλεμος) και το 132-135 μ.Χ. (εξέγερση τούΒαρ-Κοχβά).

Η αναφορά στις λεπτομέρειες των σχέσεων των διαφόρων επανα­στατικών αντιστασιακών κινημάτων την εποχή του Ιησού θα ξεστράτιζε την έρευνά μας προς άλλες κατευθύνσεις, ενώ και η σχετική πλούσια βι­βλιογραφία αδυνατεί να δώσει οριστική απάντηση στο πρόβλημα καθώς αφορά κυρίως στη μεταγενέστερη περίοδο των δύο αντιρωμαϊκών εξε­γέρσεων. Οφείλουμε όμως να σημειώσουμε πως το επαναστατικό κίνη­μα τωνΖηλωτώνσυνδέεται με αυτό τωνΣικαρίων, αυτών που στην ένο­πλη πάλη τους έναντίον της ρωμαϊκής εξουσίας χρησιμοποιούσαν ένα ειδικό μαχαίρι που ονομαζόταν λατινικάsicus, άπ' όπου και Σικάριος, ξιφοφόρος ή εκτελεστής. Από τη ρίζα αυτή πολλοί ερμηνευτές και ιστο­ρικοί ετυμολογούν και το επίθετοΙσκαριώτης, ακολουθώντας την άπο­ψη τού Ο. Cullmann. Σύμφωνα με την άποψη αυτή η επωνυμία Ισκαριώ­της δενμπορεί να είναι δηλωτική του τόπου καταγωγήςτου Ιούδα -ό­πως πίστευε η αρχαία, αλλά και μέρος της σύγχρονης ερμηνευτικής πα­ράδοσης- γιατίπουθενά στην Παλαιστίνηδεν υπήρχε τοποθεσία ή οικι­σμός με το όνομα Ισκαριώθ ή Καριώθ. Αντιθέτως ο Ισκαριώτης (καθώς και οι παραλλαγές τού Ισκαριώθ, Σκαριώθ, Σκαριώτης), φαίνεται να είναιπαραφθοράτου «Σικαριώτης» ή «Σικάριος» και να σχετίζεται με την ένοπλη ζηλωτική δραστηριότητα τού μαθητή τού Χριστού.

Και άλ­λοι μαθητές τού Χριστού όμως προερχόταν από την κίνηση των ζηλωτών, όπως ο «Σίμων ο καλούμενος Ζηλωτής» (Λκ. 6,15· Πράξ. 1,13). Γι' αυτό και προτείνονται τρεις ονομασίες για το κίνημα της ιουδαϊκής αντι­στάσεως έναντίον της ρωμαϊκής κατακτήσεως: η ελληνική λέξη «ζηλω­τής», η αραμαϊκή «kenana» (με το εξελληνισμένοκαναναίοςήκανανίτης) και η λατινική «sicarius». Χωρίς να μπορούμε να αποφανθούμε για τον οριστικό χαρακτήρα των ερμηνευτικών αυτών προτάσεων -μιας και η συζήτηση μεταξύ των βιβλικών ερευνητών βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη- οφείλουμε εντούτοις αφού τις λάβουμε σοβαρά υπόψη, να προβούμε σε ορισμένες διαπιστώσεις:

α) είναι αναμφισβήτητη η συμμετοχή πρώην Ζηλωτών στον κύκλο των δώδεκα μαθητών τού Ιησού, β) μεταξύ αυτών ήταν και ό Ιούδας Ισκαριώτης, όπως μαρτυρεί είτε η επωνυμία του είτε η εν γένει δράση και νοοτροπία του  και γ) πολλές από τις ρήσεις και τιςπαραβολέςτού Ιησού (όπως η παραβολή του σπόρου που αυξάνει μό­νος του, Μκ. 4,26 κ.έ.), είχαν ρητώς ή υπαινικτικώςαντιζηλωτικό χαρα­κτήρακαι ήθελαν να περάσουν το μήνυμα ότι χωρίς να υποτιμάται το ανθρώπινο πράττειν, η πρωτοβουλία εντούτοις για την έλευση της Βασι­λείας ανήκει στο Θεό. «Ο άνθρωπος με κανένα τρόπο δεν μπορεί να εξαναγκάσει το Θεό στο να επισπεύσει την έλευση της βασιλείας του, ούτε με την πιστή τήρηση τού Νόμου, όπως πίστευαν οι Φαρισαίοι, ούτε με την έντονη βία κατά των Ρωμαίων όπως ήθελαν οι Ζηλωτές, ούτε με ακριβείς υπολογισμούς τού χρόνου της καταστροφής τού παρόντος σχή­ματος τού κόσμου όπως έκαναν οι Αποκαλυπτικοί συγγραφείς».

Σε μια τέτοια συνάφεια αναφέρεται και η γνωστή απάντηση τού Ιη­σού στο ερώτημα-παγίδα των Φαρισαίων και των Ηρωδιανών για την απόδοση ή όχι τού φόρου στον Καίσαρα: «Τα Καίσαρος απόδοτε Καίσαρι και το τού Θεού τω Θεώ». Η απάντηση τού Ιησού, παρά τον σαφή αντιζηλωτικό της χαρακτήρα, δεν παρέχει θεολογική κάλυψη ούτε στον τακτικισμό των Φαρισαίων ούτε στη συνεργασία των Ηρωδιανών με τον κατακτητή. Μεταφέρει τη συζήτηση σε ένα άλλο επίπεδο, ιεραρ­χεί τις υποχρεώσεις και σχέσεις τού πιστού με τον κόσμο, ενώ υποδηλώ­νει ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να εξαναγκάσει το Θεό να επισπεύσει την έλευση της Βασιλείας Του, ότι η Βασιλεία δηλαδή δεν θα έρθει με την άσκηση επαναστατικής βίας, καθώς στο Θεό εναπόκειται η πρωτοβου­λία για τον ερχομό αυτού τού καινούργιου κόσμου. Κατά συνέπεια η πα­ραδοχή της εξουσίας του Καίσαρα και η απόδοση τού φόρου στα όργα­νά του, περιορίζει, τις αρχές και τις εξουσίες του αιώνος τούτου σε σαφώς προδιαγεγραμμένα πλαίσια και δεν τους επιτρέπει να διεκδικήσουν ό,τι δεν τους ανήκει: να καταλάβουν δηλαδή τη θέση και το χώρο που ανήκει στο Θεό και νααπαιτήσουν λατρεία παρόμοιαμε εκείνη που μό­νο στον αληθινό Θεό αποδίδουμε. Με την περίφημη απάντησή του ο Ιη­σούς, εκτός του ότι αποφεύγει την παγίδα που του έστησε η θρησκευ­τική ηγεσία των Ιουδαίων, μοιάζει να υπονομεύει εκ των προτέρων τον κίνδυνο μιας διπλής ειδωλολατρίας: αυτήν της κοσμικής κρατικής εξου­σίας που διεκδικεί για τον εαυτό της όσα αποδίδουμε στο Θεό και αυ­τήν της απολυτοποίησης και, της λατρείας του έθνους, που έχει την τάση να υποκαταστήσει τον αληθινό Θεό, δια της ταυτίσεως μαζί του. Αυτό το τελευταίο σημείο αφορά ιδιαίτερα τους Ζηλωτές αλλά και το θέμα μας.

ΙΙΙ

Αφήνοντας κατά μέρος λοιπόν σημαντικά ζητήματα όπως οι σχέσεις των Ζηλωτών με τους Φαρισαίους, τουςΕσσαίουςκαι τουςΜακκαβαίους,  θασταθούμε επί του παρόντος σε μία τελευταία πλευρά του κινή­ματος των Ζηλωτών που μοιάζει να επηρέασε σε σημαντικό βαθμό τον Ιούδα και για τούτο ενδιαφέρει ιδιαιτέρως το θέμα μας. Πρόκειται για τιςπερί Μεσαίου αντιλήψεις των Ζηλωτών και για τον τρόπο που τις προσέλαβε ο Ιούδας.

Οι Ζηλωτές, όπως και ο παραδοσιακός Ιουδαϊσμός στο σύνολότου, ανέμεναν έναν Μεσσία-Βασιλιά, περιβεβλημένο μεκοσμική δύναμηκαι εξουσία, που κύρια αποστολή του είχε νακαταλύσειμετάόπλακαι τη ρωμαϊκή κυριαρχία και την ιουδαϊκή ολιγαρχία και ναοδηγή­σει τον εβραϊκό λαό στην εθνική αποκατάσταση, στην κοινωνική δικαιοσύνη και στην εκπλήρωση των Ιστορικών προσδοκιών του. Μεσσιανικό τους πρότυπο και προσδοκία ήταν ένας Μεσσίας Δαβίδειος, με βασι­λικές ιδιότητες, ισχυρός και δυναμικός. Εμπνέονταν λοιπόν οιΖηλωτέςαπό έναν εθνικοθρησκευτικόμεσσιανισμό, από έναν εγκοσμιοκρατικό και ιστοριοκρατικό μεσσιανισμό, που επεδίωκε ναανακτήσει το θρόνο τού Δαβίδ.

Δεν θεωρούσε προτεραιότητα ο μεσσιανισμός αυτός την απε­λευθέρωση από την αμαρτία ή το κήρυγμα της μετανοίας, την έλευση, της βασιλείας τού Θεού (πρβλ. Μθ. 6,33- Λκ. 12,31) αλλά τηνεθνική απε­λευθέρωσηκαι τη δικαίωση των ιερών και οσίων της εθνικής και θρη­σκευτικής παράδοσης τού Ιουδαϊσμού. Ακόμηκαλύτερα,ταύτιζε την έλευση της βασιλείας τού Θεού με την εθνική αποκατάσταση τού Ισρα­ήλ.Γι' αυτό και η έννοια ενός πνευματικού Μεσσία, χωρίς κοσμική δύνα­μη και χωρίς εμπλοκή στην εθνική υπόθεση απελευθέρωσης του Ισραήλ από τη ρωμαϊκή κυριαρχία, ενός Μεσσία που κηρύττει μετάνοια, αγάπη, συγχώρηση των εχθρών και εγκαινιάζει μία βασιλεία του Θεού διάφορη από τα βασίλεια τού κόσμου τούτου, τους ήταν παντελώς ξένη και ακα­τανόητη.

Οζηλωτισμόςκαι ο συναφήςθεοκρατικός εθνικισμόςείχαν υποκαταστήσει τον αληθινό μεσσιανισμό (που είναι το θεμέλιο της εσχατολογίας) με έναν μεσσιανισμό εγκοσμιοκρατικού τύπου, με έναν μεσ­σιανισμό τού έθνους, τού γένους, της φυλής, προαναγγέλλοντας έτσι τη μετατόπιση και το γλίστρημα της εσχατολογικής προοπτικής, από το «α­ναμεταξύ» τού ιστορικού και μεταϊστορικού επιπέδου στο ασφυκτικό εγκοσμιοκρατικό ενδοϊστορικό  πλαίσιο της κοσμικής βασιλείας και της δικαίωσης τού έθνους.

Από αυτές τις μεσσιανικές αντιλήψεις φαίνεται να ήταν επηρεασμέ­νος ο Ιούδας που είχε θητεύσει προηγουμένως στο ζηλωτισμό. Αυτός οεγκοσμιοκρατικός μεσσιανισμόςανιχνεύεται μάλιστα στο υπόστρωμα της απόφασής του για την προδοσία του Ιησού, ως συνέπεια της άρνη­σης τού τελευταίου να αναλάβει ρόλοκοσμικού βασιλιάκαιεθνικού α­πελευθερωτήτων Ιουδαίων. Τον αρχικό ενθουσιασμό για τη δυναμική και εντυπωσιακή παρουσία τού Διδασκάλου του, που συνοδευόταν από επαναστατικό κήρυγμα και θαυμαστά γεγονότα, διαδέχεται ηαπογοή­τευσηγια την εικόνα που κατά τη γνώμη του παρουσιάζει ο Ιησούς προς το τέλος της δημόσιας δράσης του.

Μέμφεται πλέον τον Ιησού ο Ιούδας, γιατί, αντί να αξιοποιήσει το κύρος και τη λαϊκή αποδοχή που τού είχαν χαρίσει οι θεραπείες των ασθενών και, τα θαύματα και να προ­χωρήσει στην ανατροπή της ρωμαϊκής κυριαρχίας και της ιουδαϊκής ολι­γαρχίας, αυτός όχι μόνο αρνείται να διαχειριστεί τη δύναμη τού θαύμα­τος και να τη θέσει, στην υπηρεσία τού παραδοσιακού εθνικοθρησκευτικού μεσσιανικού οράματος, αλλά επιπλέον κηρύσσει έναν Μεσσία πνευ­ματικό, απογυμνωμένο από κάθε είδους κοσμική δύναμη και εξουσία, που θα διωχθεί και θα απορριφθεί.

Έναν Μεσσία που ήρθε να συγχω­ρήσει τις αμαρτίες των ανθρώπων και να εγκαινιάσει, μία ουράνια βασι­λεία επί της γης, που μοιάζει νααδιαφορεί για τα προβλήματα της φυλήςκαι του έθνους, που διαφοροποιείται από την παράδοση και επικρίνει τη θρησκευτική ηγεσία, θεματοφύλακα κατά τον Ιούδα των ιερών και ο­σίων της εθνικής και θρησκευτικής παράδοσης. Ο Ιούδας -όπως και κάθε εγκοσμιοκρατικός μεσσιανισμός ή εκκοσμικευμένος εσχατολογισμός- όχι μόνο υποκύπτει τελικά στουςτρεις πειρασμούςπου απέκρου­σε ο Χριστός στην έρημο (θαύμα, μυστήριο, εξουσία), αλλά, πολύ πριν τονΜεγάλο Ιεροεξεταστήτού Ντοστογιέφσκυ, σπεύδει να διορθώσει το έργο τού Ιησού Χριστού. Μόνο που στην περίπτωση του η «διόρθω­ση» δεν συνδαυλίζει κάποια πυρά, αλλά προετοιμάζει και σχεδιάζει την προδοσία.

Είναι βέβαιο ότιο Ιούδας πρόδωσε το Διδάσκαλο για λόγους θρησκευτικής συνέπειας και ιδεολογικής πιστότητας στις καθιερωμένες τότε εγκοσμιοκρατικές μεσσιανικές ιδέες. Αποφάσισε να παρέμβει ανα­λαμβάνοντας το βαρύ χρέος έναντι της παράδοσης και της ιστορίας τού έθνους, συμμαχώντας μυστικά με τη θρησκευτική ηγεσία, τη μόνη αρχή διαφύλαξης της παράδοσης, των ιερών και οσίων τού έθνους.Ο Ιούδας ενήργησε ως απογοητευμένος ζηλωτής ιδεολόγος, κυριευμένος από τον θεοκρατικό εθνικισμό και τον εγκοσμιοκρατικό μεσσιανισμό του που εί­δε στο τέλος να διαψεύδεται από το κήρυγμα τού Χριστού.Αυτό φάνη­κε και από την όλη εξέλιξη των γεγονότων, όπου ηεπιστροφή των τριά­κοντα αργυρίων, ημεταμέλεια(χωρίς όμως αληθινή μετάνοια) και εν τέ­λει ηαυτοκτονίατού Ιούδα, ευνοούν περισσότερο τηνεκδοχή των ιδεο­λογικών κινήτρων παρά της απλής φιλοχρηματίας. 

---

* O Παντελής Λ. Kαλαϊτζίδης γεννήθηκε το 1961 στη Θεσσαλονίκη και έλαβε το πτυχίο της Θεολογικής Σχολής του A.Π.Θ. το 1984. Πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στην αρχαία φιλοσοφία, τη δυτική μεσαιωνική φιλοσοφία και τη συστηματική θεολογία, στην Ecole Pratique des Hautes Εtudes, στο Φιλοσοφικό Tμήμα του Πανεπιστημίου της Σορβόννης (Paris IV) και στο Institut Catholique de Paris. Aπό τον Oκτώβριο του 2000 είναι υπεύθυνος προγράμματος της Aκαδημίας Θεολογικών Σπουδών της I. Mητροπόλεως Δημητριάδος, ενώ τον Iούλιο του 2003 εξελέγη πάρεδρος επί θητεία του Παιδαγωγικού Iνστιτούτου με αντικείμενο την επιμόρφωση και αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, αναλαμβάνοντας καθήκοντα τον Iανουάριο του 2004. Kατά το χειμερινό εξάμηνο του ακαδημαϊκού έτους 2005-06 ήταν προσκεκλημένος ερευνητής στην Eλληνορθόδοξη Θεολογική Σχολή του Tιμίου Σταυρού Bοστώνης, με αντικείμενο έρευνας τη θεολογική προσέγγιση της ετερότητας.

Από το περιοδικό ΣΥΝΑΞΗ τχ.79 (Ιούλιος Σεπτέμβριος 2001)

---

ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ:

ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ   www.egolpion.com

16  ΑΠΡΙΛΙΟΥ  2011

Read more:http://www.egolpion.net/peirasmos_iouda.el.aspx#ixzz2jn3mLRtK

Ο παπισμός στον Ντοστογιέφσκυ»

«Ο παπισμός στον Ντοστογιέφσκυ»
επιμέλεια: του Αρχιμ. Ιωαννικίου Κοτσώνη

     «Ο Ρωμαϊκός καθολικισμός δεν είναι πια χριστιανισμός».
                                                                             "Οι δαιμονισμένοι"



     «... Ο καθολικισμός είναι πίστη μη χριστιανική... Ο καθολικισμός της Ρώμης είναι χειρότερος από τον αθεϊσμό... Ο αθεϊσμός κηρύττει μονάχα το μηδέν, ο καθολικισμός, όμως, προχωρεί πιο πέρα ακόμα· κηρύττει ένα διαστρεβλωμένο Χριστό, ένα Χριστό αντίθετο του Χριστού. Κηρύττει τον Αντίχριστο».
                                                                             "Ο ηλίθιος", [Δ, 1, VII]



     «... Η Ρώμη ανακήρυξε ένα Χριστό που υπέκυψε στον τρίτο πειρασμό του σατανά... Διακήρυξε σε όλο τον κόσμο πώς ο Χριστός δεν μπορεί να βασιλέψει χωρίς την επίγεια βασιλεία. Ήταν το ίδιο σαν να ανακήρυξε ο καθολικισμός τον Αντίχριστο, κι αυτό ήταν που κατέστρεψε την Δύση».
                                                                              "Οι δαιμονισμένοι"



     «... Ο πάπας άρπαξε γη, έκατσε σε γήινο θρόνο και επήρε ξίφος στα χέρια του. Από τότε δεν έχει αλλάξει τίποτε, μονάχα πού στο ξίφος πρόσθεσαν και το ψεύδος, την ραδιουργία, την απάτη, τον φανατισμό, την πρόληψη, το έγκλημα».
                                                                              "Ο ηλίθιος"



     «... Παίξανε (οι παπικοί) με τα πιο άγια, τα πιο δίκαια, τα πιο αγνά, τα πιο φλογερά αισθήματα του λαού. Όλα, όλα τα προδώσανε, για να κερδίσουν την ανάξια γήινη εξουσία. Δεν είναι, λοιπόν, όλα αυτά διδασκαλία του Αντιχρίστου;»
                                                                              "Ο ηλίθιος"


               Δημοσιεύθηκαν σ΄ ένα «ειδικό» τεύχος του περιοδικού «Παρακαταθήκη», τ.17, Μάρτιος-Απρίλιος 2001, περί της τότε ελεύσεως του Πάπα.

αναδημοσίευση από:http://clubs.pathfinder.gr/emmaous

Read more:http://www.egolpion.net/7209D551.el.aspx#ixzz2jn2xlVmP

ΕΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑΡΧΙΑ ΣΤΗΝ ΑΙΡΕΣΗ

ΕΝΟΤΗΤΑ

ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑΡΧΙΑ ΣΤΗΝ ΑΙΡΕΣΗ

Αρχιμ. Αυγουστίνου Γ. Μύρου,

Θ. Ιεροκήρυκος Ι. Μητροπόλεως Σερβιών και Κοζάνης

    Θεμελιώδες γνώρισμα της Εκκλησίας ως Σώματος του Χριστού είναι η ενότητα. Όπως σ' ένα ζωντανό ανθρώ­πινο σώμα δεν μπορούμε να διανοη­θούμε να είναι τα μέλη του ανεξάρτητα από το κυρίως σώμα, ή να αντιμάχονται μεταξύ τους, κατά παρόμοιο τρόπο, και πολύ περισσότερο, δεν μπορούμε να σκεφθούμε ότι το Σώμα της Εκκλησίας του Χριστού είναι δυνατό να είναι δι­αιρεμένο. Για το σημείο αυτό είναι εξαιρετικά διαφωτιστικοί οι λόγοι του αποστόλου Παύλου, που γράφει για την Εκκλησία στους Εφεσίους: «Εν σώμα και εν Πνεύμα καθώς και εκληθήκατε εν μια ελπίδι της κλήσεως υμώνΕις Κύ­ριος, μία Πίστις, εν βάπτισμα, εις Θεός και Πατήρ πάντων και επί πάντων και δια πάντων και εν πασιν ημίν»(Εφ. 4,4-6).

Με άλλα λόγια, σύμφωνα με την απο­κάλυψη του Θεού, που μας παραδίδει ο απόστολος Παύλος και ερμηνεύει δια­χρονικά η Εκκλησία, η ενότητα της Εκ­κλησίας δεν είναι απλώς ένα ανθρώπινο κατόρθωμα, αλλά ένα εξαίρετο θείο δώρο. Κι αυτό φαίνεται ολοκάθαρα από τους βασικούς παράγοντες, που ο από­στολος του Θεού παραθέτει ως συντελε­στές για την επίτευξη της ενότητος: Το Σώμα του Χριστού, στο οποίο είμαστε μέλη, το Άγιο Πνεύμα, που χαρίζει τον σύνδεσμο της ειρήνης ανάμεσα στα μέλη της Εκκλησίας, η αιώνια Βασιλεία του Θεού, στη οποία είμαστε καλεσμένοι, το Άγιο βάπτισμα, με το οποίο εισαχθήκαμε στη Εκκλησία, και αυτός ο ίδιος ο Θεός Πατήρ, που είναι η αρχή των πά­ντων. Σ' αυτά στηρίζεται η ενότητα της Εκκλησίας. Το δικό μας χρέος, το χρέος των πιστών, δεν είναι να δημιουργήσου­με την ενότητα, αλλά να την διατηρή­σουμε, όπως πάλι σημειώνει ο απόστο­λος:«σπουδάζοντες τηρείν την ενότητα της πίστεως εν τω συνδέσμω της ειρήνης»(Εφ. 4,3).

    Οαπόστολος Παύλος μας υποδεικνύει και τον τρόπο, με τον οποίο μπο­ρούμε να διατηρήσουμε την ενότητα της Εκκλησίας· με το να καταφύγουμε στη θεία βοήθεια. Αυτό σημαίνει ο λόγος του, «εντω συνδέσμω της ειρήνης».Η ειρήνη είναι καρπός του αγίου Πνεύμα­τος, όπως μας το λέγει πάλι ο ίδιος, «ο δε καρπός του Πνεύματος εστίν αγάπη, χαρά, ειρήνη...»(Γαλ. 5,22). Επομένως, για να συντελέσουμε στη ενότητα της Εκκλησίας και να την διατηρήσουμε, δεν μπορούμε παρά να αφήσουμε τον εαυτό μας ανοικτό στη χάρη του αγίου Πνεύματος, που θα μας χαρίση τον σύν­δεσμο της ειρήνης, ώστε μ' αυτόν να οικοδομηθή η ενότητα.

Εδώ ακριβώς ευρίσκεται το καίριο σημείο, που διαφοροποιεί τους αιρετικούς.Αυτοί ξεχνούν ότι η ενότητα της Εκκλησίας είναι δώρο του Θεού και την λογαριάζουν ως κατόρθωμα των μελών της.Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να επιστρατεύουν τις ανθρώπινες δυνάμεις, δηλαδή την λογική, την ευφυΐα, την ψυ­χολογία, την ανθρώπινη ισχύ, το χρήμα, την διπλωματία, για να την επιβάλλουν εξωτερικά, κατ' απομίμηση των δυνα­στών του κόσμου.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τα πρότυπα του κόσμου,η ενότητα μπορεί να επιτευχθή με δύο κυρίως τρόπους: είτε με την θέ­ληση και συμφωνία όλων των μελών της Εκκλησίας, είτε με την απολυταρχική επιβολή μιας πανίσχυρης κεντρικής εξουσίας.Όποτε έχουμε στο σύνολο των αιρέσεων δύο κυρίως ομάδες συ­στημάτων:την ομάδα των «δημοκρα­τικών» και την ομάδα των «απολυταρ­χικών» συστημάτων.

Για την περίπτωση των «απολυταρ­χικών» συστημάτων στις αιρέσεις κλα­σικό παράδειγμα αποτελεί ο Παπισμός και είναι πολύ ενδιαφέρουσα στο σημείο αυτό η ιστορική του εξέλιξη.

    Όταν το568μ. Χ. οι βάρβαροι Λομ­βαρδοί μετακινήθηκαν από τον βορρά προς την Ιταλία, η αυτοκρατορική πρω­τεύουσαΡαβέννααποκόπηκε από τη Ρώμη. Τότε ο πάπας έγινε υπεύθυνος για την στρατιωτική άμυνα και την πο­λιτική διοίκηση της σημαντικής αυτής πόλης. Στη ουσία ο πάπας έγινε τότε ένας άρχοντας με κοσμικές εξουσίες, τις οποίες δεν θέλησε ποτέ να εγκαταλείψη, αλλά τις κληροδότησε σε όλους τους μέ­χρι σήμερα διαδόχους του. Λησμονώ­ντας τους λόγους του Χριστού,«απόδοτε ουν τα Καίσαρος Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ»(Μθ. 22,21), και ότι «ηβασιλεία η εμή ουκ εστίν εκ του κόσμου τούτου»(Ιω. 18,36), υπέκυψε στις εμπαθείς ανθρώπινες επιθυμίες και επέλεξε να είναι κεφαλή τόσο της Εκκλησίας όσο και του κράτους.

Σε τελική ανάλυση, αίτια της αιρετικής αυτής πτώσεως είναι ο εωσφορικός εγωισμός, που γέννησε την ολιγοπιστίαότι η Εκκλησία δεν μπορεί να κυβερνηθή σω­στά με τον τρόπο που παρέδωκε οίδιος ο Χριστός.Υπερίσχυσε έτσι η πίστη ότι αυτό μπορεί να γίνη, εάν η Εκκλησία μετατραπή σ' ένα είδος κράτους με πανί­σχυρη κεντρική εξουσία, κατά τα πρότυ­πα των μεγάλων κυρίαρχων κοσμικών κρατών. Αυτή η λανθασμένη θεμελιώδης αντίληψη πολλών Δυτικών ωδήγησε αρχικά στη διεκδίκηση τουπρωτείουκαι αργότερα στη θεσμοθέτηση τουαλαθήτουτου πάπα και τη δημιουργία του κοσμικού κράτους του Βατικανού.

Όλες αυτές οι κινήσεις, μαζί με τα ονόματα, τη δομή και το περιεχόμενο τους στον χώρο του Παπισμού, φανερώ­νουν από μόνα τους τον αυταρχικό και απολυταρχικό χαρακτήρα, που προ­σλαμβάνει η αίρεση. Το πρωτείο και το αλάθητο του πάπα, χωρίς πραγματικά ερείσματα στη γραπτή και βιωματική Παράδοση της μιας, αγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας, σημαίνει προσπάθεια αυταρχικής επιβολής της ανθρωπίνης θελήσεως συγκεκριμένων προσώπων. Κι αυτό είναι η αίρεση· η προσωπική επιλογή, η αντίθετη προς την αυθεντική Παράδοση της Εκκλησίας.

    Ηεπιμονή του Παπισμού τόσο στο πρωτείο, όσο και στο αλάθητο του πά­πα, φανερώνει την αγωνιώδη προσπάθεια των αιρετικών να βρουν λύση στο επιτακτικόπρόβλημα της ενότητας. Και επειδή απορρίπτουν εκείνη που αποκά­λυψε ο Θεός και εφήρμοσε η αγία του Εκκλησία, εφευρίσκουν αυταρχικά μορ­φώματα, πουυποβαθμίζουν την καθο­δηγητική παρουσία τουΑγίου Πνεύμα­τος. Στη πραγματικότητα ακολουθούν το θέλημα του Διαβόλου, ο οποίος ασκεί την πιο απολυταρχική εξουσία σε όσους τον υπακούν. Όλους αυτούς, όμως, τους ελέγχει αδιάκοπα η θεόπνευστη προτροπή του αποστόλου Πέτρου:«Να ποιμαίνετε το ποίμνιο του Θεού, πουείναι στη δικαιοδοσία σας, όχι αναγκα­στικά αλλά εκούσια, όχι με αισχροκέρ­δεια αλλά με προθυμία και ζήλο, όχι ως δυνάστες στις επισκοπές, που σας κλη­ρώθηκαν, αλλά παρέχοντας οι ίδιοι πρό­τυπα τους εαυτούς σας για το ποίμνιο»(Α' Πε. 5,2-3).

Και βέβαια η «ενότητα» που κατορ­θώνουν οι αιρετικοί με τον αυταρχισμό και την απολυταρχία δεν έχει καμμία σχέση με «τηνενότητα της Πίστεως και της γνώσεως του Υιού του Θεού»(Εφ. 4,13), όπως την αντιλαμβάνεται θεόπνευστα ο απόστολος Παύλος.

ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ»  ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2011

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ

ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ   www.egolpion.com

28  ΑΠΡΙΛΙΟΥ  2011

Read more:http://www.egolpion.net/enothta_apolutarxia.el.aspx#ixzz2jn2arDpi

Οι εμπειρίες των πεντηκοστιανών σε σχέση με την Αποστολική Εκκλησία

ΟΙ «ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ» ΤΩΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΩΝ

ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΜΙΑ, ΑΓΙΑ, ΚΑΘΟΛΙΚΗ

ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Αρχιμ. π. Αυγουστίνου Μύρου

Δρ. θεολ. ιεροκήρυκας Ι. Μητροπ. Σερβίων & Κοζάνης

Εισαγωγή

Για τις πάμπολλες αυτόνομες ομάδες των Πεντηκοστιανών κοινό και βασικό γνώρισμα αποτελούν οι λεγόμενες «εμπειρίες», οι οποίες συνδέονται συνήθως με σημαντικά γεγονότα της προσωπικής τους «σωτηρίας». Μεταξύ αυτών πρωτεύουσα θέση κατέχουν η «αναγέννηση» και το «βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος», τα οποία, και κυρίως το δεύτερο, συνοδεύονται από «πνευματικές εμπειρίες», όπως είναι η γλωσσολαλιά, η προφητεία, η θεραπεία και άλλες.

Οι παραπάνω λεγόμενες «εμπειρίες» θεωρούνται από τους Πεντηκοστιανούς ως αποδείξεις,πρώτονότι όντως λαμβάνουν το Άγιο Πνεύμα, καιδεύτερονότι η οργάνωσή τους είναι η μόνη αληθινή Εκκλησία.

Το πρώτο όμως και καίριο ερώτημα, που τίθεται, είναι εάν καικατά πόσον οι «εμπειρίες» των Πεντηκοστιανών είναι γνήσιες ή νόθες. Το ερώτημα τούτο τίθεται αυτόματα σε κάθε καλόπιστο ερευνητή, που έχει ασχοληθεί έστω και ελάχιστα με την ιστορία της Εκκλησίας, όπως αυτή καταγράφεται στα ιερά κείμενα των Αγίων Γραφών και των αγίων πατέρων της.

Οι παραπάνω ισχυρισμοί των Πεντηκοστιανών και το εύλογο ερώτημα της γνησιότητας των ποικίλων «πνευματικών εμπειριών» μας αναγκάζουν να προχωρήσουμε σε μία βαθύτερη μελέτη του φαινομένου στην Εκκλησία, για να δούμε τις αληθινές τους διαστάσεις.

Γνήσιες και νόθες εμπειρίες

σε σχέση με την Εκκλησία

Οι γνήσιες εμπειρίες των αγίων ποτέ δεν είναι αυτονομημένες από την αληθινή Εκκλησία.
Τα πρόσωπα, που βιώνουν τις εμπειρίες αυτές δεν είναι άσχετα και αποκομμένα από το Σώμα της ιστορικά μαρτυρημένης μιας, αγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας, άλλ' είναι απαραίτητα συνδεδεμένα μ' αυτήν.
Στην Παλαιά Διαθήκη, πρόσωπα με έντονες πνευματικές εμπειρίες, όπως οι πατριάρχες, οι δίκαιοι, οι κριταί και οι προφήτες, ανήκουν στον συγκεκριμένο λαό του Θεού. Τα πρόσωπα, που αναφέρονται στα Ευαγγέλια, όπως η Παναγία, οι Μαθηταί, ο Ιωσήφ, ο Συμεών, η Ελισάβετ, η Σαμαρείτιδα, έχουν άμεση, ιστορική σχέση με το πρόσωπο του Ιησού Χριστού, της Κεφαλής του μοναδικού Σώματος της Εκκλησίας. Τα υπόλοιπα πρόσωπα με γνήσιες εμπειρίες μέσα στην ιστορία, που αναφέρονται στις Πράξεις, όπως οι δώδεκα Απόστολοι, όσοι πίστεψαν την ημέρα της Πεντηκοστής, ο απόστολος Παύλος1, ο Κορνήλιος, ο Αγαβος, ή όσοι μαρτυρούνται στα Συναξάρια της Εκκλησίας, όπως ο άγιος Ιγνάτιος ο θεοφόρος, ο άγιος Αντώνιος, ο άγιος Νικόλαος, ο άγιος Γρηγόριος ο θαυματουργός, ο άγιος Μηνάς, ο άγιος Συμεών ο Νέος θεολόγος, ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο όσιος Ιωάννης ο Ρώσος, ο άγιος Νεκτάριος, συνδέονται σταθερά με την Εκκλησία, που διατηρεί αδιάκοπη την Αποστολική Διαδοχή και αναλλοίωτη την Αποστολική Διδαχή.

Οι νόθες πάλι εμπειρίες ενεργούνται σε ανθρώπους που αποδοκιμάζονται φανερά από τον Θεό και δεν έχουν κανονική σχέση με το Σώμα της αληθινήςιστορικής Εκκλησίας.

Στην Παλαιά Διαθήκη συναντούμε τα δύο γνωστά σώματα, εκείνο τωνπροφητών του αληθινού Θεούμε γνήσιες εμπειρίες και το άλλο τωνψευδοπροφητών2με νόθες εμπειρίες. Το ότι οι προφητικές εμπειρίες των ψευδοπροφητών είναι απατηλές φαίνεται από τους σχετικούς λόγους του Θεού, όπως μεταφέρονται από τον προφήτη Ιερεμία: «ουκ απέστειλον τους προφήτας και αυτοί έτρεχον, ουδέ ελάλησα προς αυτούς και αυτοί επροφήτενον»3.Αξίζει να παρατηρήσουμε εδώ ότι κριτήριο της γνησιότητας των προφητών δεν είναι πρωτίστως οι εμπειρίες τους, αλλά η αποδεδειγμένη ιστορική αποστολή τους από τον Θεό.

Ενδιαφέρουσα είναι και η περίπτωση τωνεπτά εξορκιστών, γυιών του Ιουδαίου αρχιερέως Σκευά,που επεχείρησαν να εξορκίσουν άνθρωπο με πνεύμα δαιμονικό, το οποίο, πριν τους επιτεθεί και τους κατατραυματίσει, μίλησε και είπε:«Τον Ιησούν γινώσκω και τον Παύλον επίσταμαι· υμείς δε τίνες εστέ;»4.

Οι εξορκισταί δεν είχαν καμμία ουσιαστική σχέση με τον Ιησού Χριστό και τον απόστολό του Παύλο, δηλαδή με την Εκκλησία. Επεχείρησαν να χρησιμοποιήσουν το όνομα του Χριστού ωσάν να ήταν ένα μαγικό φυλαχτό, το οποίο θα τους έδινε αυτόματα δύναμη και εξουσία έξω από το πλαίσιο της Εκκλησίας. Αυτό το νόημα έχουν και οι λόγοι του ευαγγελιστού Ιωάννου,«ο γινώσκων τον Θεόν ακούει ημών, ος ουκ εστίν εκ τον Θεού ουκ ακούει ημών. Εκ τούτον γινώσκομεν το πνεύμα της αληθείας και το πνεύμα της πλάνης»5. Η υπακοή, επομένως, ή η ανυπακοή στους επίσημα εγκατεστημένους άνδρες της Εκκλησίας του Χριστού αποτελεί κριτήριο για τη γνησιότητα τόσο των χαρισματούχων, όσο και των εμπειριών τους.

Εάν οι γνήσιες εμπειρίες έχουν σχέση με τα χαρίσματα που δίνει το άγιο Πνεύμα, τότεμόνον μέσα στην αληθινή ιστορική Εκκλησία μπορούν να ανιχνευθούν, αφού κατά τον άγιοΕιρηναίο,«Όπου είναι η Εκκλησία εκεί και το Πνεύμα του Θεού, και όπου είναι το Πνεύμα του Θεού εκεί και η εκκλησία και όλη η χάρις. Το δε Πνεύμα είναι η αλήθεια»6.Επομένως, η Εκκλησία αποτελεί το αξιόπιστο κριτήριο για τη γνησιότητα ή μη των εμπειριών.
 

Οι «εμπειρίες των Πεντηκοστιανών»

ανεξάρτητες από την ιστορική Εκκλησία 

Εδώ τίθεται επιτακτικά το καίριο ερώτημα:Τι σχέση έχουν οι Οργανώσεις των Πεντηκοστιανών με την ιστορική Εκκλησία, αυτό το θεανθρώπινο Σώμα του Ιησού Χριστού, μέσα στο οποιο ενεργούνται οι γνήσιες πνευματικές εμπειρίες;Η απάντηση είναι κατηγορηματική:Καμμία, παρά τις κάποιες φαινομενικές ομοιότητες. Ή, για να εκφραστώ πιο παραστατικά, ομοιάζουν μ' αυτήν τόσο, όσο ένα πλαστικό χριστουγεννιάτικο δένδρο μ' ένα αιωνόβιο ζωντανό δένδρο του δάσους.

Πρώτα-πρώτα οι ίδιοι οι Πεντηκοστιανοί, όταν ομιλούν για την Εκκλησία, την προσδιορίζουν εντελώς άσχετα από τον τρόπο με τον οποίο την γνωρίζουν οι απόστολοι.Γι' αυτούς, η Εκκλησία «είναι το σώμα των χριστιανών πιστών, ανδρών και γυναικών, αφιερωμένων στο Χριστό, παραδομένων σ ‘ Αυτόν, οι οποίοι ζουν καθημερινά σε συμφωνία με τον Λόγο του Θεού»7, και δεν είναι κατ' αυτούς το Σώμα του Χριστού, όπως ο Παύλος σημειώνει: «ήτις εστίν το σώμα αυτού (του Χριστού)»8.Η διαφορά ανάμεσα στο «σώμα του Χριστού» και στο «σώμα των χριστιανών» είναι όση και η διαφορά ανάμεσα στον θεάνθρωπο Χριστό και σ' ένα κτιστό άνθρωπο.

Έτσι, με το αντιαποστολικό αυτό δόγμα οι Πεντηκοστιανοίυποβαθμίζουντο μέγα μυστήριο της Εκκλησίας σ' έναν απλόανθρωποκεντρικό Οργανισμό, χωρίς καμμία οργανική σχέση των μελών με την Κεφαλή της Εκκλησίας, τον θεάνθρωπο Κύριο Ιησού Χριστό, παρά μόνον με μια υποκειμενική πίστη, που αντλούν από τηναυθαίρετηδική τους ερμηνεία των Γραφών.

Είναι ακόμη γνωστό ότι ένα από τα κύρια γνωρίσματα της Εκκλησίας είναι ηενότητα, όπως δηλώνει και το όνομά της.Η ενότητα της Εκκλησίας εκφράζεται ως πραγματικότητα με την αδιάκοπη Αποστολική Διαδοχή, με την αναλλοίωτη Διδαχή και με την διατήρηση της δομής του ενός Σώματος στη Θεία Ευχαριστία9.

Στους Πεντηκοστιανούς τίποτε απ' αυτά δεν ισχύει.Η ενότητα στη δομή τους είναι βαθύτατατραυματισμένηαπό τις συνεχείςδιασπάσεις, αφού στον ένα αιώνα ιστορίας τους έχουν διαιρεθεί σε πολλές δεκάδες Οργανώσεων,όπου η κάθε μία θεωρεί τις περισσότερες από τις άλλες ή όλες ατελείς10.

Όσον αφορά στην αδιάκοπη Αποστολική Διαδοχή, ούτε γίνεται λόγος γι' αυτήν, αφού η παρουσία τους στην ιστορία αριθμείμόλιςένα αιώνα. Εδώ θα επαναλάβω απλώς τους λόγους του Τερτυλλιανού, με τους οποίους γύρω στο200 μ. Χ.προκαλούσε τους αιρετικούς της εποχής του:

«Ας μας δείξουν την αρχή των εκκλησιών τους, ας ξεδιπλώσουν μπροστά μας τους καταλόγους των επισκόπων που ακολουθούν διαδοχικά από την αρχή, ώστε ο πρώτος τους επίσκοπος να έχει ως προστάτη και προκάτοχό του κάποιον από τους αποστόλους ή τους αποστολικούς άνδρες, οι οποίοι συνδέονται σταθερά με τους Αποστόλους. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο οι αποστολικές Εκκλησίες μεταβιβάζουν τους επισκοπικούς τους καταλόγους, όπως η Εκκλησία των Σμυρναίων, η οποία διατηρεί την παράδοση ότι ο Πολύκαρπος τοποθετήθηκε από τον Ιωάννη»11.

 Κι εμείς με τη σειρά μας προκαλούμε τους Πεντηκοστιανούς να μας δείξουν τους επισκοπικούς τους καταλόγους και αυτό το Ευχαριστιακό Σώμα και Αίμα του Κυρίου, για να αποδείξουν ότι έχουν πραγματική σχέση με τους αποστόλους, τον Ιησού Χριστό12και την μία αληθινή Του Εκκλησία.

Μέσα, λοιπόν, σ' ένα χώρο ξένο και άσχετο προς την αληθινή Ιστορική Εκκλησία και τον αληθινό Χριστό, όπως συμβαίνει στους Πεντηκοστιανούς13,κανένας δεν μπορεί να ομιλεί για γνήσιες πνευματικές εμπειρίες, αλλά μόνον γιαυποκειμενικέςκαιδαιμονικέςαντιλήψεις. Είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικά για την περίπτωση τα όσα γράφει οάγιος Επιφάνιος Κύπρουγια τους αιρετικούςΜοντανούς, οι οποίοι εμφάνιζαν παρόμοια φαινόμενα με τους Πεντηκοστιανούς.«Αυτοί ξεχώρισαν τους εαυτούς τους, δίνουν την προσοχή τους σε πνεύματα πλάνης και σε διδασκαλίες δαιμονίων, λέγοντας ότι, Εμείς πρέπει να δεχόμαστε και τα χαρίσματα. Είναι αλήθεια ότι και η Εκκλησία του Θεού δέχεται τα χαρίσματα, αλλά τα πραγματικά χαρίσματα, αυτά που επικυρώνονται μέσα στην Εκκλησία με το Πνεύμα το Άγιο από τους προφήτες και τους αποστόλους...»14.

 Εδώ ισχύουν για τους Πεντηκοστιανούς και οι λόγοι τουΜεγάλου Βασιλείου:

«Αυτοί οι οποίοι ξεχώρισαν τον εαυτό τους από την Εκκλησία στερούνται πλέον τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Ούτε μπορούν να μεταδώσουν σε άλλους εκείνη τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, από την οποία αυτοί οι ίδιοι εξέπεσαν»15.

---

1. Συγκεκριμένα για τον Απόστολο Παύλο πρέπει να τονισθεί ότι η εμπειρία του κρίθηκε από την αυθεντία της Εκκλησίας. «Ο Παύλος δεν έλαβε» μία αυστηρά προσωπική κλήση, που δεν την άκουσε κανείς άλλος, όπως θα ισχυριζόταν κάποιος σήμερα: Ο Κύριος μου φανέρωσε αυτό και εκείνο στην καρδιά μου. Ο Ανανίας επίσης άκουσε το κάλεσμα του Θεού και παρουσίασε τον Παύλο στους μαθητές των Ιεροσολύμων. Τότε μόνον ο Παύλος αποστάλθηκε από την Εκκλησία (Πραξ. 13, 2-3)» (Frank Schaeffer, Χορεύοντας Μόνος, σ. 320).

2.Β' Βασ 18
3. Ιερ 23, 21
4. Πραξ 19, 15
5. Α' Ιω 4, 6

6. Αγ. Ειρηναίου, Κατά Αιρέσεων, 3, 24, 1. Πρβλ, Γ. Φλορόφσκυ, Το Σώμα του ζώντος Χριστού, σ. 73, «Η εμπειρία της Εκκλησίας είναι ουσιωδώς ιστορική. Είναι βαθέως ερριζωμένη εις τα ιστορικά γεγονότα της ελεύσεως του Μεσσία... Εις την καθολικήν εμπειρίαν της η Εκκλησία ουδέν λησμονεί. Αι μερικαί εμπειρίαι ενσωματούνται εν αυτή εις υπερχρονικήν ολότητα».
7. Βλ. Εφημερίδα, Χριστιανισμός, φύλλο Αυγούστου 1998.
8. Εφ Ι, 23, Κολ. 1, 18
9. Βλ. Ιωάννου Ζηζιούλα, Η ενότης της Εκκλησίας εν τη θεία Ευχαριστία και τω επισκόπω, Αθήναι 1965.

10. Βλ. Μοναχής Αντωνίας, Νεοπεντηκοστιανοί στην Ελλάδα, σ. 45-50.
11. Tertullianus De prescriptione haereticorum 21.

12. Βλ. π. Γ. Φλορόφσκυ, Το Σώμα του ζώντος Χριστού, σ. 72, «Ο Ιησούς της ιστορίας αναγνωρίζεται ως ο Χριστός και Κύριος προ παντός εν τη κλάσει του άρτου (Λουκ, 24,35)».
13. Εδώ ταιριάζει η παρατήρηση του πρώην ευαγγελικού Τhomas Howard, ο οποιος στο βιβλίο του, Evangelical is not enough, σ. 67, ομολογεί: «Ήταν ωσάν η Εκκλησία να μην είχε υπάρξει ποτέ. Ήταν ωσάν η Βίβλος να είχε γραφεί χθες και εγώ ήμουν ο πρώτος άνθρωπος που την άνοιγα».
14. Αγίου Επιφανίου Κύπρου, Κατά Αιρέσεων, 48, 1' Migne 41, 856.
15. Μεγάλου Βασιλείου, Επιστολή 188, 1. Πρβλ. Και τους λόγους του αγίου Κυπριανού, «Η εκκλησία επίσης είναι μία... οποιοσδήποτε χωρίζεται από την Εκκλησία και συνδέεται με μία μοιχαλίδα είναι αποξενωμένος από τις υποσχέσεις της Εκκλησίας· ούτε εκείνος που εγκαταλείπει την Εκκλησία του Χριστού θα λάβει την αμοιβή του Χριστού». (De catholicae ecclesiae unitate,βλ. Frank Schaeffer, «Χορεύοντας Μόνος», σ .154).

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΔΙΑΛΟΓΟΣ" τεύχος 27, 2002

ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ   www.egolpion.com

Read more:http://www.egolpion.net/empeiries_apostolikh_ekklhsia.el.aspx#ixzz2jn2G8Ggq

ΕΓΓΥΗΜΕΝΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

ΕΓΓΥΗΜΕΝΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Αρχιμ. Αυγουστίνου Γ. Μύρου

Δρος Θ. Ιεροκήρυκος Ι. Μητροπόλεως Σερβιών και Κοζάνης

Συμβαίνει πολλές φορές, όταν ορθό­δοξοι χριστιανοί συναντούν ανθρώ­πους που ανήκουν σε κάποια από τις αιρέσεις, να εκπλήσσονται, διότιδίνουν την εντύπωση καλών, αγαθών και αξιοπρόσεκτωνανθρώπων. Η καλωσύνη, η ευγένεια, η εξυπηρετικότητα, η σεμνότη­τα, η αφοσίωση στον Θεό, ο ζήλος για τη μελέτη των αγίων Γραφών, η αποφυγή αμαρτωλών συνηθειών, εντυπωσιάζουν τους πολλούς και δημιουργούν μέσα τους ερωτήματα και προβληματισμό^˙μήπως η πίστη τους είναι αληθινή; μήπως έχουν δίκαιο για τα όσα υποστηρίζουν;Όμως εμείς διερωτώμαστε·μπορούν οι εξωτε­ρικές αυτές εκδηλώσεις και συμπεριφο­ρές να αποτελέσουν αλάνθαστα κριτήρια για την γνησιότητα της Πίστεως;

Όταν πάλι συμβαίνει να συζητούν με κάποιους αιρετικούς και φθάνουν στο σημείο να ερωτήσουν, που στηρίζονται αυτά που πιστεύουν και υποστηρίζουν, η απάντησή τους είναι αυθόρμητη·μα που αλλού από τηνΑγία Γραφή· αυτά είναι γραμμένα στη Βίβλο. Και εμείς ξανά διερωτώμαστε·πως είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσες αιρετικές ομάδες με δο­ξασίες διαμετρικά αντίθετεςγια τα ίδια ζητήματα και να στηρίζονται όλες στην Αγία Γραφή;

Ο προβληματισμός αυτός μας αναγκάζει να αναζητήσουμε κάποια σταθερά και εγγυημένα κριτήρια, για να μπορούμε με ασφάλεια κάθε φορά να ανιχνεύουμε την αλήθεια και τη γνήσια Πίστη.

Το ζήτημα αυτό των κριτηρίων της αληθείας απασχόλησε τους αγίους πατέ­ρες της Εκκλησίας ακόμη από τα αρχαία χριστιανικά χρόνια, όταν βρέθηκαν στην ανάγκη να αντιμετωπίσουν τους αιρετικούς της εποχής τους, οι οποίοιισχυρί­ζονταν ότι κατείχαν την αλήθεια.

Οι άγιοι πατέρες ξεκίνησαν από μία απόλυτα σταθερή βάση για να αναπτύξουν την επιχειρηματολογία τους·ταύτι­σαν την αλήθεια με τον Ιησού Χριστό, τον ενανθρωπήσαντα Υιό τού Θεού. Στην πραγματικότητα δεν πρωτοτύπησαν, διότι απλώς αξιοποίησαν την αποκάλυψη αυτού τού ιδίου τού Χριστού, ο οποίος ομολόγησε ότι «εγώειμί...η αλή­θεια»(Ιω. 14,6). Είναι χαρακτηριστική η παρατήρηση τού Τερτυλλιανού ότι «ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός αποκάλυψε τον εαυτό του όχι ως ένα έθιμο, αλλ' ως την αλήθεια»(DeVirginibusVelandis1,1). Επομένως δενμπορεί να υπάρξει άλλο πιο αυθεντικό κριτήριο για την αλήθεια από αυτόν τον Ιησού Χριστό, που την ενσαρκώνει.

Το πρόβλημα όμως των κριτηρίων της αληθείας δεν λύνεται τελεσίδικα με την διαπίστωση αυτή, διότι αμέσως γεννάται άλλο ερώτημα·που μπορούμε να βρούμε τον ενανθρωπήσαντα Χριστό μετά την Ανάληψή του, για να μαρτυρήσει την αλήθεια;Η αποστολική και πατερική απάντηση είναι και εδώ δεδομένη.ΟΙησούς Χριστός είναι παρών και ζων στην μία, αγία, καθολική και αποστολικήΕκκλησία, αφού αυτή δεν είναι τίποτε άλλο παρά τοίδιο του το Σώμα(Εφ. 1,23-24).

Η Εκκλησία δεν είναι ένα σω­ματείο ανθρώπων που συμβαίνει να έ­χουν τηνίδιαανθρώπινη πίστη(όπως την ορίζουν οι αιρετικοί). Η αληθινή Εκκλη­σία είναι αυτός ο ενανθρωπήσας Χρι­στός, που παραδίδεται ολόκληρος, αναλλοίωτος και ζωντανός από γενεά σε γε­νεά.ΟΙησούς Χριστός αναγνωρίζεται από τους πιστούς στο Μυστήριο της θεί­ας Ευχαριστίας, όπως ακριβώς μας το δείχνει ο ευαγγελιστής Λουκάς, ο οποίος, μαζί με τον Κλεώπα, τον αναγνώρισε «εν τη κλάσει τού άρτου»(Λκ. 24, 30-35). Έτσι η μία αληθινή Εκκλησία αποτελεί συγχρόνως το κριτήριο και το θησαυροφυλάκιο της αληθείας.

Είναι ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτη για το ζήτημα αυτό η μαρτυρία τού αγίου Ειρηναίου.

«Αυτό το κήρυγμα και αυτήν την Πίστη παρέλαβε η Εκκλησία, όπως προαναφέ­ραμε, μολονότι έχει εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο και με επιμέλεια τα φυλάγει σαν να κατοικεί σε ένα σπίτι. Παρομοί­ως τα πιστεύει σαν να έχει μία ψυχή και την ίδια καρδιά· τα διακηρύσσει εν αρμονία και τα διδάσκει και τα παραδί­δει σαν να έχει ένα στόμα. Οι διάλεκτοι ανά τον κόσμο είναι ανόμοιες, αλλ' η δύ­ναμη της παραδόσεως είναι μία και η αυτή»(Έλεγχος και ανατροπή της ψευ­δωνύμου γνώσεως1,10,2).

Οι άγιοι πατέρες της Εκκλησίας ομολογούν και κηρύττουν αυτό που πρώτος ο απόστολος Παύλος έγραψε στον μαθη­τή του Τιμόθεο, ότι δηλαδή η Εκκλησία τού ζώντος Θεού είναι«στύλος και εδραίωμα της αληθείας»(Α' Τιμ. 3,15). Ο κάθε πιστός, επομένως, ως μέλος της αληθινής Εκκλησίας, έχει λάβει «τον κα­νόνα της αληθείας», δηλαδή το κριτήριο της αληθείας, με τοΜυστήριο τού Βα­πτίσματος(Έλεγχος και ανατροπή της ψευδωνύμου γνώσεως1,9,4). Όλα αυτά σημαίνουν ότι έξω από την μία αληθινή Εκκλησία δεν υπάρχει αυθεντικό και εγγυημένο κριτήριο της αληθείας. Ο ίδιος ο άγιος Ειρηναίος γράφει για τον άγιο Πολύκαρπο ότι «δίδασκε πάντα αυτά που έμαθε από τους αποστόλους και ηΕκκλησία παραδίδει και είναι τα μόνα αληθινά»(Έλεγχος και ανατροπή της ψευδωνύμου γνώσεως3,3,4).

Είναι ολοφάνερο ότι όταν οι αιρετικοί αποκόβονται από την μία, αγία καθολι­κή και αποστολική Εκκλησία, τότεχά­νουνοπωσδήποτε τον «κανόνα της αληθείας», με αποτέλεσμα να παρεκκλίνουν από την αλήθεια και να περιπλανώνται μέσα στα σκοτάδια της πλάνης.

Πως, όμως, και με ποια κριτήρια μπο­ρεί κάποιος να αναγνωρίση την μία αληθινή Εκκλησία, το αυθεντικό Σώμα τού Χριστού, από το οποίο αποκόπτονται οι αιρετικοί; Ευτυχώς τα κριτήρια αυτά υ­πάρχουν θησαυρισμένα μέσα στο πολύ­τιμο θησαυροφυλάκιο της Ιεράς μας Παραδόσεως. Εκείνο που απαιτείται εί­ναι το ανύστακτο ενδιαφέρον και η επιμελημένη έρευνα, ώστε ο καθένας μας να τα γνωρίσει και να συνειδητοποιήσει την σημασία τους. Εμείς θα επιχειρήσουμε σε επόμενα άρθρα να επισημάνουμε τα πιο κύρια από αυτά.

Από το περιοδικό ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ ΙΟΥΛΙΟΣ-ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2011

ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ        www.egolpion.com

16  ΙΟΥΛΙΟΥ  2011

Read more:http://www.egolpion.net/krithria_ali8ias.el.aspx#ixzz2jn1vYdS3

π.Γ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ: ΜΙΑ ΚΑΚΟΒΟΥΛΗ ΤΑΚΤΙΚΗ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΙΑΣ

π.Γ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ:

ΜΙΑ ΚΑΚΟΒΟΥΛΗ ΤΑΚΤΙΚΗ

ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΙΑΣ

Η πρακτική αυτή συνεχίζεται, δυστυχώς, από την Βιβλική Εταιρεία ως σήμερα, υποθάλπεται δε και από εκκλησιαστικά πρόσωπα...

    Το έργο αυτό της διακοπής της συνέχειας του ελληνικού λόγου ασκούσαν με τον δικό τους τρόπο και οι προτεσταντικές μεταφράσεις της Αγίας Γραφής τον 19ον αι.

Εφάρμοζε, μάλιστα, η Βιβλική Εταιρεία (B.F.B.S.) μια κακόβουλη τακτική, που δυστυχώς συνεχίζεται ως σήμερα.Για να αποσπάσουν την άδεια των Ελληνικών Εκκλησιαστικών Αρχών,στην πρώτη έκδοση δημοσίευαν την μετάφραση μαζί με το πρωτότυπο. Στις επανεκδόσεις όμως αφαιρούσαν το πρωτότυπο, αφήνοντας μόνη την μετάφραση.Καλλιεργούσαν, έτσι, στον ελληνικό Λαό την συνείδηση, ότι η νεοελληνική μετάφραση είναι το αγιογραφικό κείμενο.

Για την Παλαιά Διαθήκη, εξ άλλου, καταφεύγοντας στο «πρωτότυπο» εβραϊκό, απέρριπταν σιωπηρά και στην πράξη το κείμενο της Μεταφράσεως των Ο’, που ναι μεν δεν είναι το πρωτότυπο για μεγάλο αριθμό παλαιοδιαθηκικών βιβλίων, είναι όμως το παραδοσιακό κείμενο της Εκκλησίας, ήδη από τους πρώτους αιώνες.

Η πρακτική αυτή συνεχίζεται, δυστυχώς, από την Βιβλική Εταιρεία ως σήμερα, υποθάλπεται δε και από εκκλησιαστικά πρόσωπα, τα οποία συνευδοκούν στην κυκλοφορία της Μεταφράσεως χωρίς το πρωτότυπο για λόγους οικονομίας, λησμονώντας όμως, ότι για τον Ελληνισμό η παραθεώρηση του πρωτοτύπου της Καινής Διαθήκης είναι πρόβλημα εθνικό, διότι αναιρείται η συνέχεια της ελληνικής γλώσσας και η γλώσσα του Ευαγγελίου, που γέννησε την νεοελληνική γλωσσική μορφή.

 Πρωτοπρ. Γεώργιος Μεταλληνός

«Ο "Έλλην λόγος" στην Ορθοδοξία» (ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ)

Ολόκληρο εδώ:http://www.impantokratoros.gr/georgios-metallhnos-ellhnlogos.el.aspx

ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ         www.egolpion.com

31  ΙΟΥΛΙΟΥ  2011

Read more:http://www.egolpion.net/metallinos_vivlikh.el.aspx#ixzz2jn1TwOTv

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ του π. Αντώνιου Αλεβιζόπουλου δοθείσα εις αίθουσα της Ιεράς Συνόδου την 30-10-1995.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ

του π. Αντώνιου Αλεβιζόπουλου δοθείσα

εις αίθουσα της Ιεράς Συνόδου

την 30-10-1995.

 ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΤΑΥΡΙΑΝΙΔΗ

Πρωτοδίκου Διοικητικών Δικαστηρίων, 

κάτοχος μεταπτυχιακών διπλωμάτων στο Δημόσιο Δίκαιο και στην Φιλοσοφία του Δικαίου

    Το κατωτέρο κείμενο μοιράσθηκε στους δημοσιογράφους. Η εισαγγελική έρευνα που αναφέρεται κατωτέρω, κατέληξε αρχικώς εις το γνωστό πόρισμα του Εισαγγελέως κ. Ι. Αγγελή, και πολύ αργότερα, σε δίκη της 11.12-5-1999, τα κατηγορούμενα μέλη του Κ.Ε.Φ.Ε για τις κατωτέρω ενέργειες (παρακολουθήσεις, εντολές σπιλώσεως προσώπων, και λοιπά) που είχαν χαρακτηρισθή ως έργω εξύβρισις,δεν τιμωρήθηκαν ελλείψει εγκλήσεωςαπό τους παρακολουθουμένους, σπιλουμένους κ.λ.π.. Δηλαδή,κατά το ισχύον στην χώρα μας σύστημα, πρέπει κανείς να επιχειρήση μόνος του να τα βάλη με κολοσσιαίους φορείς ανηθίκων πρακτικών και παρανομιών όπως είναι οι ακραίες αιρέσεις, όταν αυτές τον διαβάλλουν, τον κατασκοπεύουν, τον διασύρουν ατιμωρητί. Το κενό είναι πρόδηλο, καθώς και η παραβίασις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μας από την παράλειψη του κράτους μας να καλύψη το εν λόγω σοβαρό κενό στην έννομη τάξη.

Αξέχαστος θα μείνη στον γράφοντα,ο απαράδεκτα επιθετικός τρόπος πολλών εκ των δημοσιογράφων, λες και το άγιο ράσο τους ερέθιζε.Έδιναν την εντύπωση, ότι δεν τους ενδιέφερε καθόλου η αλήθεια. Μπροστά σε ένα θέμα που γίνεται δυσχερώς κατανοητό, δεν τους ενδιέφερε περί τίνος επρόκειτο, αλλά κυρίως πως θα εξέθεταν την Ορθόδοξη Εκκλησία.

Το 1996, στην Κύπρο,αντιθέτως, οι δημοσιογράφοι, ακόμη και των ιδίων Μ.Μ.Ε. (που εν μέρει ταυτίζονται στην Ελλάδα και στην Κύπρο), έδειχναν για το ίδιο θέμα και γνήσιο ενδιαφέρον και σεβασμό των ομιλητών. Δεν έκαναν ερωτήσεις ύπουλες.   

“Τις τελευταίες ημέρες είδαμε την εικόνα των νεοφανών αιρέσεων και καταστροφικών λατρειών με βάση όσα ήρθαν στη δημοσιότητα από την έρευνα του εισαγγελέα και από γονείς που έχασαν τα παιδιά τους στην Scientology.

Αλλά η Scientology είναι μία από τις πολλές ομάδες που βρίσκονται στο στόχαστρο Ευρωπαϊκών Κοινοβουλίων, Ανωτάτων Διοικητικών και Συνταγματικών Δικαστηρίων και άλλων κοινωνικών φορέων των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.

 Όποιος ασχολείται σοβαρά με τις καταστροφικές συνέπειες των ομάδων αυτών είναι δύσκολο να διακρίνει συνειδητά ποία είναι η χειρότερη από τις άλλες. Αυτός που θα μελετήσει προσεκτικά τα στοιχεία που παραθέτουμε στο βιβλίο μας“Νεοφανείς Αιρέσεις - Καταστροφικές λατρείες στο φως της Ορθοδοξίας” θα το διαπιστώσει αυτό.

 Ο τύπος και όλα τα ΜΜΕ στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενώσεως έχουν ευαισθητοποιηθεί ήδη από τη δεκαετία του 1970. Κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες στον ελληνικό τύπο εδημοσιεύοντο κατά καιρούς, στοιχεία κυρίως από ρεπορτάζ του ξένου τύπου και λιγότερο από την ελληνική πραγματικότητα. Χαιρετίζουμε το ενδιαφέρον, έστω και καθυστερημένα, από πλατιά μερίδα του τύπου της χώρας μας για τα θέματα αυτά, με κύριο στόχο την ενημέρωση του ελληνικού κοινού για τους κινδύνους που συνεπάγονται οι νεοφανείς αιρέσεις και καταστροφικές λατρείες. Το γεγονός αυτό είναι πολύ παρήγορο αν σκεφθεί κανείς πωςυπήρξαν περιπτώσεις μεγάλων ελληνικών εφημερίδων που φιλοξένησαν άρθρα και ρεπορτάζ συνεργατών τους, τα οποία βασίστηκαν στα αποτελέσματα μεθοδεύσεων των μυστικών υπηρεσιών αδίστακτων, ολοκληρωτικών νεοφανών αιρέσεων. Οι ομάδες αυτές συγκροτούν ειδικά άήίιήη για να συντονίσουν τον αγώνα τους προς φίμωση οποιουδήποτε εκφράσει αντίθετη άποψη η ασκήσει εναντίον τους κριτική. Ακολουθούν μία εντελώς αντίστροφη ηθική. Χρησιμοποιούν όλες τις γνωστές ανήθικες μεθόδους των μυστικών υπηρεσιών και της προπαγάνδας ολοκληρωτικών καθεστώτων, όπως λόγου χάρη του γερμανικού ναζισμού.Έτσι, ο εντεταλμένος της Εκκλησίας της Ελλάδος στον οποίο ανατέθηκε η άμυνα της Εκκλησίας έναντι του κινδύνου αυτού, χαρακτηρίστηκε σε δημοσιεύματα ορισμένων εφημερίδων ως τρομοκράτης, μέγας Ιεροεξεταστής, χουντικός, ναζί, επικίνδυνος για τους δημοκρατικούς θεσμούς ή ακόμα και ψυχοπαθής. Φθάσαμε δηλαδή και σ’ αυτά τα ακραία φαινόμενα όπου δημοσιογράφοι εγκύρων κατά τα άλλα εφημερίδων έπεσαν θύματα τέτοιων μεθοδεύσεων, χωρίς δυστυχώς να θεωρήσουν απαραίτητο να ζητήσουν και τη δική μας τοποθέτηση ή όπως απαιτεί η δημοσιογραφική δεοντολογία, την άλλη άποψη.

 Η σχετική εισαγγελική έρευνα έχει εντοπίσει στοιχεία τα οποία αποδεικνύνουν ότι οι κατασκευασμένες αυτές κατηγορίες εναντίον μας υπήρχαν ήδη στις εντολές των υπευθύνων του Γραφείου Ειδικών Υποθέσεων Ευρώπης (OSAEU), δηλαδή της μυστικής υπηρεσίας της Scientology.

 Από τα πολλά στοιχεία που έγιναν γνωστά θα περιοριστούμε μόνο σε λίγα για να καταδείξουμε αυτή τη σκευωρία:

 Από το Γραφείο Ειδικών Υποθέσεων Ευρώπης, μέσω του Εκτελεστικού Διευθυντικού Συμβουλίου του ΚΕΦΕ με ημερομηνία 20.12.1994 καθορίζεται  το “πρόγραμμα χειρισμού του ιερέα L” (πρόκειται αναμφισβήτητα για τον πατέρα Αντώνιο), ο οποίος χαρακτηρίζεται “κύρια πηγή των αρνητικών πνευματικών επιρροών επί των σαηεντολόγων εδώ στην Ελλάδα” και “πηγή ενός αριθμού PTS”, δηλαδή σαηεντολόγων που στο περιβάλλον τους υπάρχουν “SP - καταπιεστικά πρόσωπα”·αυτό σημαίνει άτομα που ασκούν κριτική εναντίον της Scientology.Ο ιερέας αυτός χαρακτηρίζεται ως πηγή ταραχών που εμφανίστηκαν στις “γραμμές HCO - Γραφείο Επικοινωνίας Χάμπαρντ”. Στη μυστική αυτή εντολή τίθενται ως στόχοι:

 “   ….

1. Η αποτελεσματική διακοπή των αρνητικών εκροών entheta στα Ελληνικά ΜΜΕ

2. Διακοπή των ενεργειών του α έτσι ώστε να μην δημιουργεί πλέον καμμίαν επίδραση στον ελληνικό χώρο.

3. Δημιουργία μιας πελώριας ροής της διανοητικής και της σαηεντολογίας που θα προσεγγίζει αποτελεσματικά το ελληνικό κοινό.

Ζωτικοί στόχοι

4. Εβδομαδιαίες αναφορές και αναφορές προόδου όπως απαιτείται να γράφονται και να δίδονται στην Διεύθυνση (άά) καθώς και στο Γραφείο Ειδικών Υποθέσεων Ευρώπης και στο Διεθνές Γραφείο Ειδικών Υποθέσεων Οργάνωσης.

DSA

Στόχοι έρευνας

4. Αμέσωςτοποθετήστε τουλάχιστον ένα ή δύο άτομα στην ομάδα του α και υποχρεώστε τους να παρακολουθούν κανονικά τις συναντήσεις τους.Αυτοί θα βρίσκονται εκεί μόνον για να παρατηρούν και να αναφέρουν λεπτομερώς ότι λεχθεί, ποιος παρεβρίσκετο κλπ. Κρατήστε ακριβείς σημειώσεις.

DSA

5. Απομονώστε μερικούς από τους υπόλοιπους που παρακολουθούν καιμιλήστε τους για ποιο λόγο βρίσκονται εκείκαι πάρτε στοιχεία όσο το δυνατόν περισσότερα.

DSA

6. Έλθετε σε επαφή με αυτά τα άτομα και δώστε τους ακριβείς πληροφορίες για την σαηεντολογία, την Διανοητική και το DA L. Προσπαθείστε ναμεταστρέψετεμερικούς από αυτούς και να τους κάνετε συμμάχους.

DSA

β. Κάντε το ίδιο με οποιουσδήποτε άλλους ήδη συμμάχους και υποστηρικτές του α εντός της Εκκλησίας της κυβέρνησης και των ΜΜΕ.

DSA

7. Βρήτε έναν ερευνητή δημοσιογράφο ο οποίος μπορεί να γυρίζει και να μαζεύει πληροφορίες για τον α για ένα συγκεκριμένο άρθρο το οποίο θα μπορούσε να παρουσιαστεί κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να φαίνεται ότι κάνει μια έρευνα για την Scn και θέλει όλες τις σχετικές πληροφορίες, ενώ στην πραγματικότητα αυτός ψάχνει για άλλα στοιχεία.

DSA

8. Πραγματοποιείστε μια πλήρη ODC πάνω στον L σε μια καινούρια χρονική περίοδο.Ανακαλύψτε κάθε τι πού μπορείτε από δημόσια αρχεία, δηλ. γάμους, καταδίκες, παραμονές σε νοσοκομείο, διασυνδέσεις με γνωστούς εγκληματίες, ARM groups κλπ...

DSA

9. Αυτό θα μπορούσε να περιλαμβάνειπαρακολούθηση για μακροχρόνια περίοδο π.χ. έρευνα των απορριμάτων του.Να είστε δημιουργικοί εδώ αλλά μην ξεχνάτε ότι δεν θα πρέπει να δώσουμε σ αυτόν οτιδήποτε θα τον βοηθούσε να μας επιτεθεί.

DSA

10. Χρησιμοποιήσετε τις πληροφορίες που προέκυψαν από τα σημεία 7 και 8 γιανα παρουσιαστεί αρνητικά ο L με μερικά ανεπιθύμητα αρνητικά σημεία εδώ στην Ελλάδα.

Μια δυνατότητα θα ήταν να ταυτιστεί αυτός (ο L) με τους Ναζί; Ο L θέλει να καταστρέψει την Ορθόδοξη Εκκλησία με τις ενέργειές του κ.λ.π.

Pro DSA

11. Χρησιμοποιείστε αυτά τα στοιχεία και τις θέσεις, για να ενημερώσετε τα μέλη της ομάδας του για τους πραγματικούς σκοπούς του. Αυτό θα μπορούσε να γίνει με την βοήθεια ενόςφειγ-βολάνπου θα σχεδιαστεί και θα εγκριθεί από το Γραφείο Ειδικών Υποθέσεων Ευρώπης (OSA EU) και από το Atty και κατόπιν στείλτε το σ αυτούς.

Pro DSA

 12.Στείλτε το φεϊγ-βολάν σε όλα τα ΜΜΕ σε ένα ειδικό δελτίο τύπου γύρω από τον L.

Pro DSA

13. Κάντε τις απαραίτητες παρακολουθήσεις πάνω στις ενέργειές σας για να βεβαιωθείτε ότι θα έχετε τον μέγιστον αριθμό εντύπων πάνω στο πρόσωπο αυτό.

14. Επεξεργαστείτε ένα σχέδιο επισκέψεων προς τον Α.Αυτά θα μπορούσαν να είναι άτομα που υποστηρίζουν ότι ενδιαφέρονται για την εργασία του και τότε ενώ συζητούν μαζί του ανασύρουν ένα βιβλίο Dianetics και τον ρωτούν γιατί μας επιτίθεται, ή άνθρωποι που απλά έρχονται σε προφορική διένεξη μαζί του. Αυτό θα μπορούσε να συμπεριλάβει ανθρώπους που τον προσπερνούν όταν βαδίζει και να τον ενοχλούν με ερωτήσεις κ.λ.π. Αυτό θα μπορούσε επίσης να γίνει με τηλεφωνήματα κλπ.

Pro DSA

Στόχοι δημοσίων σχέσεων

15. Οργανώστεσυστηματικές διαδηλώσεις μπροστά από τις συναντήσεις του. Οι διαδηλωτές θα μπορούσαν να είναι σαηεντολόγοι που διανέμουν φεϊγ-βολάν γύρω από τη Διανοητική και τη σαηεντολογία και που απαντούν σε ερωτήσεις, πουλούν βιβλία κλπ.

Pro DSA

16. Σιγουρέψτε την συνέχιση διατήρηση του εβδομαδιαίου τηλεοπτικού προγράμματος ύψιστης προτεραιότητας. Μην επιτρέψετε ποτέ να καταργηθεί.

Pro DSA

17. Προαιρετικά: Προετοιμάστε μια παρουσίαση που επίσης θα περιλαμβάνει διαθρησκευτικές συμμετοχές παρουσιάσεις γιανα φανεί πως συνεργαζόμαστε ομαλά με άλλες ομάδες. Ένα άλλο σημείο της παρουσίασης θα μπορούσε να είναι ένα ειδικό θέμα που να ασχολείται με τις επιθέσεις κατά της σαηεντολογίας και ότι η άαι αντιμετωπίζει αποτελεσματικά όλες τις εχθρικές γραμμές που τοποθετούνται από τον L.

Pro DSA

 18. Ετοιμάστε ένα πακέτο της άα γύρω από τον L βασιζόμενο στις συλλεχθείσες πληροφορίες για να το χρησιμοποιείτε στις συνεννοήσεις με επίσημα πρόσωπα δηλαδή δημάρχους βουλευτές κλπ.

Pro DSA

Νομικοί στόχοι  HES/PES

22. Πηγαίνετε αμέσως στον εισαγγελέα και καταθέσετε τις περισσότερες δυνατές μυνήσεις κατά εγκλημάτων για ήδη γνωστά εγκλήματα δηλαδή δυσφήμιση της αποστολής, του Δρ. Ρόν Χάμπαρντ, της Σαηεντολογίας.

DSA

23. Έρθετε σε επαφή με τους NRMs που έχουν υποστεί επίθεση από τον L και καταφέρετέ τους να ενωθούν με εσάς στην δικαστική μάχη, δηλαδή κόμματα, μάρτυρες κλπ.

DSA GR

24. Σε συνδυασμό με τα ανωτέρω προετοιμάστε καικαταθέσετε πολιτικές μυνήσεις κατά του L για ζημιές.

DSA GR

25. Επαναλαμβανόμενος στόχος:

Κάθε φορά που μαθαίνετε για μία συκοφαντική επίθεση από τον L πηγαίνετε στον εισαγγελέα και καταθέσετε άμεσα μία μύνηση κατά εγκληματική ενέργεια

DSA GR

Στόχος παραγωγής

… 13 Μαρτίου 1995”

    Το πρόγραμμα αυτό εκτελέστηκε στα περισσότερα σημεία του, πράγματι στα χρονικά πλαίσια της εντολής.

Σε έγγραφο με ημερομηνία 9.3.1995,ο διευθυντής του Department of Special Affairs της Ελλάδος, Ηλίας Γρατσία αποδίδει έπαινο στον ειδικό πράκτορα στον οποίο ανετέθη η παρακολούθησή μου, Χρήστο Ζάρρα.Στον έπαινο υπογραμμίζεται μεταξύ άλλων:

“ Ο Χρήστος έχει βοηθήσει με την υψηλή του αντιμετώπιση και προθυμία του, στη συλλογή πολυτίμων πληροφοριών που οδήγησαν και συνεχίζουν να οδηγούν στο ξεσκέπασμα του ανθρώπου που κατατρέχει τη σαηεντολογία αλλά και άλλες ομάδες που κινούνται στο πλαίσιο της πνευματικής ελευθερίας. Οι πληροφορίες του έχουν ήδη οδηγήσει σε ένα άρθρο σε πανελλαδική εφημερίδα εναντίον του καταπιεστικού αυτού στοιχείου και έχουν βοηθήσει πολλές ακόμα ενέργειες από συμμάχους μας”.

Σε άλλο συγκλονιστικό μυστικό κείμενο με θέμα “προτεινόμενος τρόπος μεταχείρισης για τα entheta (διαταραγμένα πνεύματα) στα ΜΜΕ και για την διαδήλωση της Πέμπτης 6.9.1995”, ο αρχηγός του OSA EUA INVEST AIDE OSA EU REδίδει την εντολή στο DSA GREECE:

“.... 6. Κανονίστε να βγει ένα άρθρο από τον κύριο Ραφαηλίδη στο Έθνος (εθνική εφημερίδα) για τον Αλεβιζόπουλο και για το πως κάνει πλύση εγκεφάλου και χειραγωγεί τους γονείς.

W/E 14/9/1995”

Εδώ πρέπει να παρατηρήσουμε ότι πρόκειται για το δημοσιογράφο που μας είχε κηρύξει αμείλικτο πόλεμο, πράγμα που μέχρι τώρα μας ήταν ανεξήγητο. Το ανατριχιαστικό έγγραφο της οργάνωσης, συνεχίζει:

“7. Το τμήμα ειδικών υποθέσεων (DSA) να βρει μία γραμμή επικοινωνίας προς το Σκάι-Τσάνελ χρησιμοποιώντας τις δικές του γραμμές επικοινωνίας (Αλεξίου, συνήγοροι Κουρτάκης, Σοφοκλέους και Διακόπουλος, Θεοδώρου και Ραφαηλίδης) ώστε να γίνει εκεί μία σωστή συνέντευξη με νέα ζωτική ορμή (Theta News) και να βγεί μια καθαρή είδηση στο τέλος της εβδομάδας.

W/E 14/9/1995”

     Γίνεται φανερό από τα παραπάνω έγγραφα ότι η αποκάλυψη αυτής της σκευωρίας θα συντελέσει ώστε και αυτοί οι λίγοι δημοσιογράφοι που έπεσαν θύματα να συστρατευθούν και πάλι μαζί μας για να αντιμετωπίσουμε τον ολοκληρωτισμό των νεοφανών αιρέσεων.

Έχει μεγάλη σημασία να αντιληφθούμε:

• Ποιές είναι οι ομάδες αυτές,
• Πότε παρουσιάστηκαν και γιατί,
• Ποια είναι τα χαρακτηριστικά των ομάδων που εισχώρησαν στην Ελλάδα με σκοπό να αλώσουν κάθε ιδεώδες και να διαβρώσουν όλους τους τομείς της ζωής.

Από το 1980 η Εκκλησία έθεσε το πρόβλημα και δημοσιοποίησε την αγωνία της για την εξέλιξη αυτής της απειλής. Δηλαδή σε μία χρονική περίοδο που κανείς δεν έκανε λόγο γι αυτό ούτε οι γονείς, ούτε οι αρμόδιοι πολιτειακοί και κοινωνικοί παράγοντες

Πως φθάσαμε εδώ να έχει η Εκκλησία πλήρη αντίληψη του φαινομένου ώστε:

• να μπορεί να συμβουλεύει τους γονείς όποτε ζητηθεί
• να διαθέτει ελληνική βιβλιογραφία,
• να εκπαιδεύει ειδικούς συνεργάτες, κληρικούς και λαϊκούς,
• να αγκαλιάζει και να γιατρεύει θύματα των ομάδων αυτών,
• να λειτουργεί πεντάμηνα και ολοχρόνια σεμινάρια για τις νεοφανείς αιρέσεις, για την οριοθέτηση της ορθοδοξίας, για την δυνατότητα επιλογής από μέρους των νέων του χώρου που τους καλύπτει ώστε να μην πέσουν θύματα στις νεοφανείς αιρέσεις.

Πράγματι η εκκλησία, με φορέα το τότε γραφείο αντιμετωπίσεως αιρέσεων Αρχιεπισκοπής Αθηνών, ήδη από το 1980 με την έκδοση του βιβλίου “Ψυχοναρκωτικά - Νέες αιρέσεις στην Ελλάδα” επεσήμανε τον κίνδυνο.

Στο βιβλίο αυτό περιλαμβάνονται οι ομάδες: “τα Παιδιά του Θεού”, “η Ενωτική Εκκλησία του Μούν”, “η Scientology”, “οιΧάρε Κρίσνα”, “η κίνηση τουγκουρού Μαχαράτζι”, “οΥπερβατικός Διαλογισμός του γκουρού Μαχαρίσι”, και το “Σατυανάντασραμ”.

 Ακολούθησε η έκθεση των βιβλίων “Πνευματικός βιασμός - Νέες αιρέσεις μία πραγματική απειλή”, “Νεοφανείς αιρέσεις - Καταστροφικές λατρείες στο φως της Ορθοδοξίας” και πλήθος άλλων εκδόσεων, δημοσιευμάτων, ανακοινώσεων, συνεντεύξεων τύπου κ.ο.κ.

 Οκίνδυνος επισημαίνεται ιδιαίτερα στο βιβλίο “Νεοφανείς αιρέσεις - Καταστροφικές λατρείες στο φως της Ορθοδοξίας” που προλογίζεται από τον ίδιο τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών.Μάλιστα η U-Man Hellas που κινείται στον πνευματικό χώρο της Scientology έκανε αγωγή εναντίον του συγγραφέως αυτού του βιβλίου και ασφαλιστικά μέτρα για να σταματήσει την κυκλοφορία του. Μάλιστα μία συγγενική οργάνωση, η U-Man Hellas, για να κάμψει την παραπέρα αντίσταση του εντεταλμένου της Εκκλησίας (δηλ. του ομιλούντος), δεν εδίστασε να ζητήσει την εκδίκαση μερικών δεκάδων εκατομμυρίων δραχμών για προσβολή δήθεν της προσωπικότητάς της.

 Είναι πράγματι συναρπαστικό, η Εκκλησία της Ελλάδος υπό την αιγίδα του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Σεραφείμ να είναι πρωτοπόρος σε πανευρωπαϊκό επίπεδο στο έργο της ενημέρωσης, της οργάνωσης πανευρωπαϊκών και πανορθοδόξων συνδιασκέψεων για την αντιμετώπιση των καυτών αυτών κοινωνικών προβλημάτων με την αντιμετώπιση των οποίων ασχολείται ακόμη και το Ευρωκοινοβούλιο.

Ποιές είναι οι βασικές αρχές όλων αυτών των οργανώσεων τύπου Luc Juret ή Ασαχάρα; Θα αναφέρω μόνο τρία βασικά σημεία η “κριτήρια”:

1. Στην κορυφή βρίσκεται μία απόλυτη “θεϊκή αυθεντία”,

2. Η απόλυτη αυτή αυθεντία έχει την απόλυτη συνταγή για τη σωτηρία της ανθρωπότητος ή του πλανήτη από μία σίγουρη καταστροφή,

3. Η “απόλυτη αυθεντία”, και “η απόλυτη συνταγή” απαιτεί “απόλυτη υποταγή” για ζωή και για θάνατο. Όσοι δεν καταφέρνουν να ανταποκριθούν πλήρως στις απαιτήσεις του Μεσσία”, όσοι δεν υποτάσσονται ή όσοι αντιτίθενται στην “σώζουσα συνταγή - ιδεολογία” θεωρούνται αποτυχημένοι που πρέπει να αυτοκτονήσουν, προδότες ή και εγκληματίες κατά της ανθρωπότητος. 

Αυτοί οι “προδότες ή εγκληματίες” θεωρούνται “ελεύθερα πουλιά” που μπορεί κανείς ατιμώρητα να τους χλευάσει, να τους συκοφαντήσει ή να τους προξενήσει οποιαδήποτε βλάβη χωρίς να τιμωρηθεί.

Η απειλή αυτή θα συνεχίσει να υφίσταται και με τον καιρό θα αυξάνει εκτός εάν όλοι οι υπεύθυνοι φορείς, και τα ΜΜΕ ενωθούμε στην ιερή αυτή στρατεία για να απαλλάξουμε τη χώρα μας από αυτόν τον κίνδυνο.

Στις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενώσεως ήδη συμβαίνει αυτό. Είναι καιρός έστω και με καθυστέρηση είκοσι ετών να γίνει αυτό και στη χώρα μας.

Η ΣΤ καιΖΠανορθόδοξη ΣυνδιάσκεψηΕντεταλμένων Ορθοδόξων Εκκλησιών και Ιερών Μητροπόλεων δια θέματα αιρέσεων, διετύπωσε συγκεκριμένες προτάσεις για μία τέτοια συνεργασία.  Πρέπει όλοι να αντιληφθούμε ότι και η Ελλάδα έχει ουσιαστικό πρόβλημα με τις νεοφανείς αιρέσεις και την παραθρησκεία και ότι παρ όλα αυτάη Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην οποία δεν γίνεται τίποτα το ουσιαστικό για την αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος. Μόνο η Εκκλησία δραστηριοποιείται εδώ και 20 χρόνια και δέχεται τις επιπτώσεις αυτής της εργασίας.

• Είναι αυτονόητο ότι αυτή η πνευματική τρομοκρατία δεν θα γίνει αιτία να σταματήσει η Εκκλησία τα ενημερωτικά,εκπαιδευτικά και μορφωτικά προγράμματά της η να κλείσει τον συμβουλευτικό της σταθμό, την μόνη ανοιχτή πόρτα γιάτίς οικογένειες - θύματα:Το Σεμινάριο Ορθοδόξου Πίστεως που γίνεται κάθε Κυριακή, ώρα 11:30-13:30 στο Ενοριακό Κέντρο Διακονίας, οδός αποστόλου Παύλου 10, ῾Αγία Παρασκευή Αττικής, δύο δρόμους μετά από την ΕΡΤ.
• Το Ορθόδοξο Θεολογικό Σεμινάριο, που θα αρχίσει αυτό το ακαδημαϊκό έτος στις 6 Νοεμβρίου και θάλειτουργεί κάθε Δευτέρα ώρα 7:00-9:00 και θα διαρκέσει μέχρι τέλη Μαρτίου. Στο νέο αυτό κύκλο του Σεμιναρίου με γενικό θέμα, τρόποι αντιμετωπίσεως των νεοφανών αιρέσεων και της παραθρησκείας, μπορούν να εγγραφούν μόνο απόφοιτοι ανωτέρων και ανωτάτων σχολών. Και αυτό το πρόγραμμα όπως και όλα τα προγράμματά μας τελεί υπό την αιγίδα του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Σεραφείμ.
• Από την Κύπρο υπάρχει η πρόσκληση να γίνει εκεί την άνοιξη η Η’ Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη Εντεταλμένων Ορθοδόξων Εκκλησιών και συνεργατών του Διορθοδόξου Συνδέσμου Πρωτοβουλιών Γονέων υπό την αιγίδα των Μακαριωτάτων Αρχιεπισκόπων, Αθηνών και πάσης ῾Ελλάδος κ. Σεραφείμ και Κύπρου κ. Χρυσοστόμου”.

 Αθήνα 30-10-1995

 

Αναδημοσίευση από τονΟΡΘΡΟ

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον    www.egolpion.com

2  ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ  2011 

Read more:http://www.egolpion.net/sunentefxi_alevizopoulos.el.aspx#ixzz2jn0yB66c